Morgunn - 01.06.1941, Síða 57

M 0 R G U N N
49
margt nýtt um að hugsa, að mitt sálræna líf varð að þoka
um skeið.
Þegar ég var h. u. b. átta ára gömul, varð ég fyrir
reynslu, sem hafði djúp áhrif á mig, hún hefir ekki
sannanagildi, en hún var mér ákaflega raunveruleg, og
því langar mig til að segja frá henni hér, eins nákvæmlega
og ég get.
Florrie hét ein vinstúlka mín, sem ég hafði ákaflega
mikla samúð með, vegna þess að hún var krypplingur;
ég hafði tekið hana alveg sérstaklega að mér, og vernd-
aði hana eins og ég gat. Þegar hún dó, saknaði ég hennar
hjartanlega. Það var í fyrsta skipti, sem skuggi dauðans
féll á leið mína. Rétt áður en leggja átti lík litlu vinstúlku
minnar í kistuna, fór ég til þess að sjá það í síðasta sinn
og tók ég með mér nokkur kamelíublóm, sem ég lagði
á rúmið við hlið hennar, og ég man, að ég var að spyrja
sjálfa mig, hvort hún myndi hafa nokkur blóm í himna-
ríki. Það bar til að kveldi, h. u. b. hálfum mánuði síðar,
er ég var nýsofnuð, að ég hrökk upp af svefninum og
varð þess vör, að ég sveif í loftinu fyrir ofan sofandi lík-
ama minn, sem lá í rúminu. Ég gerði mér ljóst, að lík-
amsmyndin, sem lá í rúminu, væi'i ég sjálf, en ekki man
ég hvort mér varð nokkuð ónotalega við. Ég fann, að ég
var algerlega aðskilin frá líkamanum, sem lá í rúminu,
■en ég gerði mér litla hugmynd um líkamann, sem ég sveif
í, í loftinu. T. d. man ég ekki hvort hann var í fötum,
en ég man, að herbergið var fullt af skínandi ljósi, sem
mér virtist koma frá unaðsiega fallegri konu, sem stóð í
herberginu og ég hafði aldrei séð áður. Þegar ég leit til
hennar, undrandi en þó alveg óhrædd, kom hún til mín,
tók í hönd mína og sagði: „Vertu óhrædd, Florrie lang-
ar til að þú komir“. Við liðum nú saman út úr herberg-
inu eins og veggirnir og þakið væri ekki til, og við virt-
umst líða upp í eitthvert dásamlega hlýtt og bjart um-
hverfi, þar sem ekkert virtist annað til en skínandi birta.
Brátt heyrði ég hróp og hlátur frá börnum, og ég sá, að
4