Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 45

M 0 R G U N N
37
ast, eða einhverjum þeim, sem ættu dvöl við banabeð deyj-
andi vinar, og er ég þar á sama máli.
Fyrsta hálfa mánuðinn, sem ég dvaldi á heimili hans
gerðist ekki neitt það, sem ástæða er til að geta í þessu
sambandi, en einatt dáðist ég að rósemi og sálarþreki
þessa góðvinar míns í baráttu hans við erfiðan og þrauta-
fullan sjúkdóm. Ég vissi, að sú var heitust ósk hans, að
mega vera lengur með ástvinum sínum, en þótt honum
væri þá orðið fylliiega ljóst að hverju myndi draga, þá
heyrðist aldrei eitt æðru-orð af vörum hans. Ég varð að-
eins var einnar breytingar í sálarlífi hans. Mér er dálítið
örðugt að gera verulega grein fyrir því, í hverju þessi
breyting var fólgin. Sálarlíf hans þessar siðust ævistundir
minnti mig einna helzt á vaxandi blóm, sem er að springa
út í vermiyi vorsólargeisla og breiða blöðin móti ljósinu
og deginum. Sál hans virtist eflast að orku kærleika og
ástúðar, þrátt fyrir vaxandi líkamlega vanlíðan, og eitt
veit ég, að lokinni dvöl minni við banabeð hans, að ég hefi
hvergi hlotið fyllri eða sannari skilning á göfgi og tign
mannsandans heldur en þar.
Svo var það kvöld eitt, er ég sat við rúm hans, að nokk-
uð eftirminnilegur atburður gerðist, sem varð okkur báð-
um hugstæður og ógleymanlegur. Báðir urðum við sam-
tímis varir við það, að við vorum ekki einir í herberginu,
og með návist þessara kærkomnu gesta var sem umhverf-
ið yrði þrungið dásamlegri helgikennd og undursamlegum
friði. Slíkt hafði að vísu stundum komið fyrir áður, en
aidrei jafn verulega og að þessu sinni. Hann sagði mér
því nær samstundis, að hann sæi yndislega veru standa
við fótagaflinn á rúminu sínu, hún rétti hendurnar í áttina
til sín og frá þeim sæi hann stafa björtum geislum. Hann
kvaðst hvorki finna til þjáninga eða þreytu þessi augna-
blik, en skynja undursamlegan frið, sem orð fengju ekki
lýst. Ég sá veru þessa að vísu ekki jafn greinilega sem
hann, en návist hennar og áhrifin, sem frá henni bárust
voru mér jafn veruleg, enda var mér gert ljóst, að reynt