Morgunn - 01.06.1941, Side 91

MORGUNN
83
— hvernig þeir höfðu prédikað að blóð Krists hreinsaði
jafnvel hinn versta syndara og freisaði alla, sem tryðu á
hann, frá þeirri refsing, sem réttlátt væri að fylgdi því.
að fara illa með líf sitt. Ég hafði aldrei lagt trúnað á
þetta. Mér hafði aldrei verið kennt að trúa, en mig langaði
til þess nú. Með ofsahraða þaut ég af stað til að leita uppi
prest. Með óskinni kom uppfylling hennar. Frægur prest-
ur hinnar kristnu kirkju, sem raunar var löngu dáinn,
stóð allt í einu hjá mér. Hann rétti að mér krossmark.
En — hve hræðilegt! Þegar ég leit á hann, sá ég að hann
var verri en ég. Hann var hræsnari, auvirðilegur svikari
og hin breytta ásjóna hans bar svip af þeim þúsundum
villtu sálna, sem látið höfðu leiðast afvega af falskenn-
ingum hans. Samt lifði ennþá veik von. Ég ætlaði að
halda fast í krossinn, og myndir margra sanntrúaðra, sem
þannig höfðu frelsast, svifu fyrir sjónum mínum. En þeg-
ar ég barðist, með útréttum höndum, við að grípa um
krossmarkið, talaði það í mildum rómi og ásökunarlausum
til mín og sagði: „Ekki mun hver sá, er við mig segir:
herra! herra!, koma inn í hinmaríkið, heldur mun sá
hljóta hjálpræðið, sem gjörir vilja föður míns, sem er í
himnunum“. Ég hrópaði: „Er þá ekki um neina sáluhjálp
að ræða?“ Mér var svarað: „Vinn þú að sáluhjálp þinni“.
„En, hvernig?“ „Með starfi“. „En — hrópaði ég aftur —
ég er dauð, og engin iðrun stoðar eftir dauðann“. „Það
er enginn dauði til!“ svaraði röddin mild og mjúk, en þó
svo þrungin krafti, að það var eins og hún fyllti enda-
lausa geimana. Þótt ég væri yfirkomin og rugluð, var eins
og ég vaknaði við þessa nýju hugsun, að vera kynni, að
von væri um framfarir, jafnvel fyrir handan gröfina, og
ég spurði: „Hvar er þá helvíti?“ Ég heyrði ekkert svar,
en ég eins og fann svarið, að ég skyldi horfa umhverfis
mig, í gegnum hálf-myrkrið, á hinar hrjóstrugu auðnir og
hinar ömurlegu, kyrkingslegu mannverur, sem báru aug-
Ijós merki glataðs lífs, eins og jarðlíf mitt hafði verið.
6*