Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 90

82
M 0 R G U N N
Allt þetta og meira, já, meira en tungan getur talaö,
sá ég, vissi og fann á meöan ég var að hrapa.
Ég segi þér, barnið mitt, í þúsund ár hefi ég hlotið að
vera að hrapa þarna niður.
Að lokum náði ég fótfestu á einhverri fjarlægri st.rönd.
Þykkur þokumökkur huldi fyrst sjón mína, svo að ég sá
ekki neitt. Kaidir vindar næddu um mig og fylltu mig svo
helköldum hrolli, að slíkan ískulda hafði ég aldrei þekkt
fyrr.
Endalausar fylkingar af ömurlegum mannverum
streymdu fram hjá mér og ég vissi, að þetta voru aum-
ingjarnir, sem ég hafði ekið fram hjá á götum borganna
og þá grét ég af þeirri tilhugsun, að ég hafði aldrei gerf
neitt til að létta eymd þeiri'a. Þeir hæddust að mér og
héldu leiðar sinnar. Nú lar.gaði mig að hjálpa þeim, en í
ísköldum vindstrokunum heyrði ég eins og andvarpað:
„O/ seint! Of seint!“
Lygi, sem ég hafði talað, og löngu gleymd, hégómleg
heimska liðinna ára — allt virtist þetta taka á sig fastar
myndir, og með sorg og blygðun fann ég að þær festust
blátt áfram við mig, já, við fötin mín, og hlutu að verða
öllum sýnilegar.
Lostin skömm og smán reyndi ég að fela mig, en milljón
augu störðu á n?ig hvaðanæva og virtust lesa mig eins og
opna bók.
1 örvæntingunni vaknaði þá innra með mér, með æðis-
gengnu afli, sú ósk, að úr því að ég gæti ekki falið minn
innra mann, þá mætti hann breytast.
I hamslausum ofsa hrópaði ég upp þá bæn, að ég mætti
hverfa til jarðarinnar aftur og lifa þar nýju lífi, gera
eitthvað, nei, allt, upp aftur og verða betri, sannari og
hreinni kona. En þá heyrði ég aftur andvarpað í ísköldum
vindinum: „O/ seint! Of seint!“ 1 örvænting minni hróp-
aði ég til þeirra, sem stóðu umhverfis mig, að ég væri
ekki þess verð, að vera séð. Ég yrði og vildi verða eitthvaö
betra. Og þá minntist ég þess, sem prestarnir höfðu kennt