Búfræðingurinn - 01.01.1938, Blaðsíða 10

6
B Ú F R Æ fHNGURINN
hverl starf. Vetlingatök og baktjalda-„makk“ voru hug-
tök, er voru óþekkt í hugarheimi hans. Halldór var einn sá
orkuþrungnasti maður, er ég liefi þekkt. Hann gat miðlað
miklu úr þeim nægtarbrunni, og það gerði hann líka.
Nemendur lians þekkja hezt kraftinn, sem fylgdi orðum
hans og gerðum. Þeir drukku hann i sig, liann mannaði
þá upp og gerði þá starfshæfari en áður. Jafnvel síðustu
mánuðina, er Halldór lifði, þegar liann Iiafði við mjög
milda vanlíðan að stríða, þá var liann glaður og reil'ur
milli kvalakaslanna, og svo vel har hann sig í kennslu-
stundunum, að nemendur hans vissu oft elcki annað en að
hann væri alhraustur. Og eitt síðasla verk hans, þegar
liann sjálfur var sjúkur, var það, að semja lcennsluhók i
eðlisfræði til þess að létta námið fyrir nemendur sína.
Ógleymanlegust verður mér þó el' til vill sú stund úr
endurminningunum um Halldór, þegar liann lcvaddi
heimafólk sill og samstarfsmenn síðasta kvöld lians á
Ilvanneyri. Honum var það þá Ijóst, að miklar líkur voru
til, að honum vrði ekki afturkvæmt að Hvanneyri. Elckert
æðruorð. En liann var viðkvæmur og klökkur, er liann
kvaddi gömlu lijúin sín, er liöfðu þjónað honum með trú
og dyggð, sum alla lians tíð á Hvanneyri. Og hann dró enga
dul á það, að þeim liafði hann mikið að þakka. Hann
kvaddi líka nemendur sína með nokkrum orðum. Þau
voru ekki um það, hversu þjáður hann var þá orðinn. Nei.
Þau voru um dug og þor. Það voru hvatningarorð til liinna
ungu hændaefna um það, að setja bændastarfið ofar öllu
öðru, um það, að þeir skyldu óhræddir leggja orku sína og
starf í hina íslenzku frjómohl og ekki að vikja, þótt örðug-
leika Iweri að garði. 1 sama anda var hinsta kveðja Iians
lil Hvanneyrar. Hann óskaði að hún mætti blómgast og
vaxa. Og undir þá óslc tólcu allir viðstaddir með ferföldu
húrra.
Hann kvaddi Hvanneyrarstað eihs og höfðingja sómdi
i þess orðs heztu merkingu.
Þórir Guðmundsson var aftur á móli hinn nákvæmi og
samvizkusami vísindamaður og kennari. Ilann leitaði á-