Saga - 1955, Qupperneq 95

171
sem enn var dulið. Vér skulum skýra þetta
nánar.
Vér höfum séð, að íslendingum vár kunnugt
um, að ófriðnum var ekki lokið og að það, sem
nokkuð mátti af ráða um horfur, virtist benda
til þess, að Danir stæðu mjög höllum fæti. Af
þeim sökum gátu menn ekki frekar rengt stað-
hæfingar Jörgensens en lagt trúnað á þær;
menn urðu því að vera jafnt við hvorutveggja
búnir. Menn höfðu því ástæðu til þess að
spyrja: Eigum vér að fara að Jörgensen og
steypa honum? Eigum vér að bíða átekta? Eða
eigum vér að gefa oss honum á vald? Fyrstu
spurningunni mátti með rökum svara á þessa
leið: Ef Danmörk er sigruð eða ísland látið
af hendi við England eða ef Englendingar hafa
aðeins í hyggju að taka Island hernámi, þá
getum vér ekki gert vorum ástsæla konungi
neinn greiða með því að gera aðför að Jörgen-
sen; hvorki má hefja árásir frá íslandi né
heldur hefur það styrk eða tök á því að hrinda
meira háttar fjandsamlegri árás, en ef saga
Jörgensens er sönn og hann starfar í umboði
Englendinga, þá verða örlög feðraeyjar vorrar
nógu hörð við þá breytingu eina, og enn verri,
ef vér gerum fulltrúa Englendinga til miska.
Um aðra spurninguna, þá varð enn að spyrja,
hvort hagsmunum konungs og landsins væri
búið tjón af því, að menn héldi að sér hönd-
um. Því yrði að svara á þessa leið: Hagsmun-
um konungs og landsins væri því aðeins hætta
búin, að Jörgensen gæfist með þessu tóm til
þess að efla svo vald sitt, að erfitt og kostn-
aðarsamt yrði að yfirstíga hann. En þetta er
óhugsandi, því að þar sem hann getur hvorki