Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1956, Síða 94

eins og vænta mátti eftir fellisvorið mikla 1859, en
brátt skildist mönnum, að ekki tjóaði að leggja árar
í bát. I rauninni var aldrei meiri þörf á samvinnu
um sameiginleg hagsmunamál en nú, er öllu virtist
til verra vegar snúið. Hér kemur bóndinn á Hallgils-
stöðum, Tryggvi Gunnarsson, fyrst við sögu á árunum
1862—63, en þá gerist hann helzti forgöngumaður í
félagsmálum sveitunga sinna, Fnjóskdæla, og því næst
allra héraðsmanna. Var sýnt, að hann myndi til þess
búinn að taka þar það sæti, er tengdafaðir hans, sira
Þorsteinn, hafði fyrrum skipað. Sumarið 1863 sigldu
þau Hallgiisstaðahjón til Kaupmannahafnar. Var höfuð-
erindið að leita Halldóru heilsubótar. í þessari för
dvaldist Tryggvi rúmt ár. 1 Kaupmannahöfn kynntist
hann Jóni Sigurðssyni og tókst með þeim staðföst
vinátta, er aldrei dvinaði meðan þeir lifðu báðir. Hér
varð Tryggvi fyrir mildum og djúptækum áhrifum og
svo í för þeirri, er hann fór til Noregs sumarið 1864.
Tvennt hreif hann mest ytra: Verklegar framfarir og
framkvæmdir í búnaði, iðnaði, samgöngum og verzlun,
og starfsemi norska þjóðvinafélagsins, er hann kynnt-
ist í Noregi. Hann kom heim haustið 1864, brennandi
af áhuga og löngun til þess að koma einhverju fram
af öllu því, sem hrifið hafði hann ytra. Vorið eftir
var hann kjörinn forseti búnaðarfélagsins og þeirri
stöðu gegndi hann til 1870, er hann hóf starf sitt
fyrir Gránufélagið.
VII.
Árið 1865, er 20 ár voru liðin frá þvi að Alþingi hið
nýja tók til starfa, var ekki margs að minnast, er á
hafði unnizt til hagsbóta landslýðnum. Þeir, sem frá
upphafi höfðu vænzt þess, að ný öld myndi upp renna,
er nokkuð rýmkaði um frelsi manna til þess að láta
þjóðmál til sín taka, höfðu orðið fyrir sárum von-
brigðum. í stað bjartsýni og vongleði, sem ríkt hafði
fram að þjóðfundinum, og óbilugs baráttukjarks, er
(92)