Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 77

50
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ur, sem varnaði honum veginn. En
það hafði Kelly grætt á drættinum
að nú loksins treysti hann sér að
mæta honum án þess að hata hann,
mæta honum rólegur. Hann hafði
tamið skap sitt með járnvilja —
kannske var samvizka hans farin að
ryðga, en í seinni tíð, hafði hann lit-
ið heldur mildari augum unglinginn,
sem stóð á vegamótum lífs síns með
lurkinn í hendinni og barði þar í
hel ímynd þrælmensku og kúgunar.
Unglingurinn og húsbóndi hans
stóðu nú svo langt álengdar að Kelly
gat horft á þá báða með dómgreind
í augum. Og margar voru minn-
ingarnar, sem liðu fyrir hugskots-
sjónum hans og flestar ömurlegar,
en þær mundi hann líka best. Bií-
reiðin rann mjúklega og hljóðalaust,
skógartrén meðfram brautinni sýnd-
ust þjóta fram hjá honum í tryldum
dansi og veifa laufskrúðinu um-
hverfis sig eins og hálfgegnsæum
slæðum. örlitlir hvítir sólroðnir
skýhnoðrar flugu undan vestanvind-
inum og litu út eins og gullfuglar
hátt upp í bláum himninum. Hann
var kominn að vegamótunum og
beygði af þjóðveginum inn á mjórri
og ósléttari veg, sem var þó góður
hjá gömlu troðningunum, sem hann
hafði keyrt uxana eftir á æskuár-
unum og barið þá og pískað. Vinnu-
dýrin verða löngum að þola höggin
í ofanálag. — Bráðlega komst hann
inn á landeign húsbónda síns og
vegurinn var sá sami, aðeins meira
troðinn, hann fór hægt, því hér var
bifreiðin verri viðureignar en ux-
arnir. Hver krókur og kelda voru
honum gamalkunn. Hér var alt með
sama svip, hann sá gripi í haga og
akra, sem honum sýndust nú smáir.
Bærinn blasti við, og honum brá í
brún hvað húsin voru lágreist, hann
minti að þau væru miklu stærri.
Þessir litlu kofar voru borgirnar,
sem hann hafði heitið að vinna —
en þau heit sín kærði hann sig ekki
um að muna — né annað verra, sem
hann hafði heitið fyrir sér í ofsa-
reiði og barnaskap. Hann stöðvaði
bifreiðina á balanum vestan undir
húsinu og litaðist um, alt var kunn-
ugt, hver stokkur og steinn, en at-
hafnaleysi og trassaskapur var al-
staðar auðsær. Hann sá enga lif-
andi skepnu, nema nokkur hænsni,
sem rótuðu í sorpinu kringum fjós-
in. Hann gekk hægt fram með
húsinu og austan undir því í skjóli
fyrir vindi og sól sat gömul kona og
prjónaði. Hann var þá svo lán-
samur að hitta húsmóður sína lif-
andi, en hún var orðin hvít og hrum.
Maður hennar var dáinn fyrir nokk-
uð mörgum árum, en hún hafði basl-
að áfram við búskapinn, sem aliur
var í niðurníðslu. Skattar og skuld-
ir hvíldu á landinu, og sá Kelly að
nú gafst honum tækifæri til að launa
henni í ellinni matinn, sem þrútnar,
þreyttar hendur hennar höfðu rétt
að honum á ungdómsárunum, og
þessar sömu hendur höfðu líka verið
þær einu, sem struku einstöku sinn-
um mjúklega yfir kollinn á honum
eftir að móðir hans dó.
Þau sögðu hvort öðru í lausum
dráttum hvað drifið hefði á dagana
og Kelly var henni þakklátur fyrir
það, að hún sýndist skilja burtför
hans án þess að hann gæfi henni
nokkrar útskýringar, því hann vildi
ekki bæta neinu við þær minningar,
er hún hlaut að hafa frá sambúð-
inni við mann sinn. Annað, sem