Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Síða 68

SALT JAKÐAR
41
bókum, saman þjappaðar hugsanir,
vit og lífsreynsla ágætra höfunda.
Hann mundi eftir fyrstu bókunurn,
sem hann hafði keypt, ekki til að
lesa þær — heldur af því þær voru
í skrautbandi og fóru vel í skáp. En
það var langt síðan, og honum lærö-
ist ismám saman ;að kaupa bækur
fyrir það verðmæti, sem lá falið á
milli spjaldanna. Og marga stund-
ina, marga einmana stundina, höfðu
þær verið honum bollir vinir og sálu-
félagar, vinir, sem réttu honum
styrkar hjálparhendur, þegar hon-
um lá á, og félagar, sem hann ýmist
þrætti við eða var sammála. Einn
þeirra steig núna fram úr skápnum
°g sagði: “Maðurinn er einn, þegar
hann fæðist, og einn, þegar hann
deyr — lífiS er eyðimörk”, og um
■stund gleymdi Kelly sér í þeirri
þrætu. — Maðurinn er einn þegar
hann fæðist og mætir dauðanum
einn — en það er hverjum í sjálfs-
vald sett, hvort líf hans verður
gróðrarreitur eða eyðimörk. —
Skáldið hvarf inn í skápinn með
krosi, sem spurði: Ert þú alveg
viss? — Já, hann var viss, hann
var glaður og þakklátur fyrir sam-
félag góðra manna. Á þeirri sain-
^ið hafði hann iskynjað, að menn-
irnir eru í leit eftir verðmætum lífs-
ins, og þó þeir berist stundum úr
ijósinu í skuggann, þá berast þeir
iika á straumi tímans í ljósið. Mai’ga
stundina góða og glaða höfðu þeir
útt saman Allan Foster og hann, og
°ft höfðu þeir setið hér inni og
talað um fortíð og framtíð, um alla
skapaða hluti milli himins og jarð-
ar, sem þeim kom í hug þá og þá
stundina, talað eins og þeir einir
Seta gert, sem þekkjast svo vel, að
hver hálfsögð hugsun, er skilin til
fulls, og svipbrigði segja stundum
meira en orð. — Þarna á auða
stólnum hinumegin við borðið hafði
Allan isetið fyrir fám dögum síðan,
og samtalið hafði þá snúist mest-
megnis um fyrri tíma, æsku árin,
þegar þeir voru ungir og lífið hér
svipað unglingi, sem öslar á rosa-
bullum krapaelginn, og kærir sig
kollóttan þótt sletturnar gangi upp
yfir höfuð, — því vorið og gróður-
inn er á næstu grösum. Lífið á þeim
árum var á margan hátt líkt vor-
leysingu. Fólkið istreymdi inn í
landið eins og fljót, sem hefir brotið
af sér klakaböndin, flæðir yfir lág-
lendið og myndar stöðuvötn. Borg-
ir mynduðust og uxu upp. Á þeim
dögum óx Winnipeg svo að segja
daglega. Iðnaður og ýmisleg fyrir-
tæki voru stofnsett — og flestir
sýndust öruggir, ungir og glaðir.
Þeir röktu sögu borgarinnar og isögu
landsins, á vissan hátt, í sambandi
við sína eigin sögu, því þeir báðir
höfðu lagt hendur á plóginn í at-
hafnalífinu, hvor á sinn hátt. Kelly
mundi vel, að það hafði verið sláttur
á honum á þeim árum, því fyrst í
stað, eftir að hann fór að hafa tölu-
vert fyrir framan hendur, varð hann
að sýna öðrum og sannfæra sjálfan
isig um, að hann væri ekki lengur
umkomulaus strokudrengur, heldur
maður með mönnum, sem stæði föst-
um fótum í mannfélaginu. Hann
var á þeim dögum drukkinn af lífs-
gleði, gleði yfir sigrinum, en í hina
röndina svo fáfróður og óviss á ýms-
um sviðum, sem alt til samans kom
honum til að draga isigurmerkið
ennþá hærra á stöng. Og það var
Allan einn, hinn tilfinningaríki og