Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Síða 100

LEYNDIR STRAUMAR
73
dag var það að hann af hendingu
rakst á sóknarprest sinn á götu
vestarlega í Reykjavík, hann var þá
nýlega hættur prestskap, en fékst
nú við kenslustörf. Þunglega féll
honum ákvörðun Garðars, og spurði
hann með dálítilli þykkju, hvers-
vegna að hann hefði aldrei trúað
sér fyrir námslöngun sinni og
mentaþrá, kvaðst hann nú, ef Garð-
ar vildi hætta við vesturförina,
reiðubúinn að kenna honum undir
skóla þá um veturinn, og greiða
götu hans á allan þann hátt er í
sínu valdi stæði, en þetta boð gat
Garðar ekki þegið. Einu lét hann
Garðar lofa sér, en það var, að
eggja aldrei neinn skyldan eða
vandalausan, til vesturfarar frá ís-
landi. Það loforð gaf Garðar hon-
um. Bað Halldór prestur svo fyrir
honum og kvaddi hann með tárum.
Þremur dögum áður en póstskipið
útti að sigla kom faðir Garðars til
■^eykjavíkur, dvaldi hann þar í tvo
daga og fór svo síðla dags. Garðar
fyigdi honum inn að Rauðará,
teymdi Sveinn reiðhest sinn, en
samferðamennirnir fóru með lestina
nokkru fyr. Ýmislegt töluðu þeir
feðgarnir saman, þó að báðum væri
skilnaðurinn, er fyrir hendi var
ofarlega í huga. Sveinn var þá að-
eins 39 ára gamall, stór og vel vax-
inn, þróttmikill og einkar karlmann-
iegur. Tilfinningar hans voru heit-
ar og miklar og honum stundum
ofurefli. Skilnaðarstundin varð
Þeim mjög erfið, þó orðfá væri hún.
— Samferðamenn Sveins voru komn-
ú' langt austur á veg, og er Sveinn
hafði kvatt Garðar, sté hann á bak
hesti sínum, reið hratt í áttina á
eftir samferðamönnum sínum — og
leit aldrei til baka, það sá Garðar,
er horfði í áttina á eftir föður sín-
um, — með augun full af tárum.
Garðar snéri nú aftur ofan til
Reykjavíkur — og fór sér hægt.
Inn í unglingshuga hans komst sú
sannfæring að aldrei myndu þeir
feðgar aftur sjást í þessari tilveru.
Hann var gagntekinn af harmi yfir
þeim örlagaþráðum er þannig höfðu
samantvinnast að afleiðing þeirra
var þessi fyrirhugaða vesturför
hans. Hann harmaði það sárt, að
þannig skyldu örlögin snúist hafa;
og nú, er burtfarar-sorgin ætlaði að
yfirbuga hann, ásakaði hann sig
harðlega um ódugnað og hviklyndi
til framkvæmda, sinni innstu og
dýpstu þrá. En nú var ofseint um
það að hugsa. — Hann reyndi að
stilla hai-m sinn, og mæta með þrótt-
lund því sem að orðið var. Bænar-
andvarp til Guðs, um handleiðslu
hans á ókunnu vegunum sem fram-
undan voru, steig upp frá sálu hans.
— Nú kyrðist smámsaman um í
huga hans, og ofurmagn viðskilti-
aðarharmsins sefaðist.
Garðar varð hrifinn af undrun
þeirrar fegurðar, mitt í fölva hausts-
ins, og hægt vaxandi húmi kvölds-
ins, er hvarvetna mætti augum
hans, og gerði alla tilveruna sem
uppljómað altari Guðs. Aftanskin
var á f jöllum, hafið var merlað geisl-
um deyjandi sólar, út um sund og
voga. Esjan var sveipuð dimmblá-
um litum aftansins, en geislablettir
á gnýpunum voru enn sýnilegir, í
stöku stað. — Kvöldkyrðin sló á
djúpa strengi í sálu hans. Honuin
fanst ættjörðin vefja sig örmum, í
innilegri kveðju, eins og elskandi
móðir, er vefur barn sitt sér að