Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Blaðsíða 55

28
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
inga áður, til þess að geta komist
þangað, því að eg mundi ekki eiga
neitt fé eftir, þegar eg væri búinn
að borga það, sem eg skuldaði hon-
um og spítalanum. — “Hvað ertu að
segja?” sagði Dr. Duran; “þú skuld-
ar mér ekki neitt, og ekki heldur
spítalanum, því að frú Mariana hef-
ir þegar borgað það alt.” — “Hefir
frú Mariana borgað allan þann
kostnað?” sagði eg og horfði undr-
andi á lækninn. — “Já, hún hefir
þegar borgað það alt til þessa dags,
svo að þú ert alveg skuldlaus við mig
og spítalann.” — “En eg er þá í
skuld við frú Mariana,” sagði eg.
— “Hún er vel við efni,” sagði Dr.
Duran; “og hún er af sama þjóð-
flokki og þú. Og þetta er gjöf frá
htenni til þín.” — “En mig langar til
að finna hana og þakka henni,”
sagði eg. — “Það gætir þú gert,”
sagði Dr. Duran. — “Eg rata ekki
þangað, sem hún á heima.” — “En
hjúkrunarkonan þín, hún Rosaline,
veit, hvar hún á heima.” — Svo töl-
uðum við ekki meira saman í það
sinn. — Þegar eg fór úr spítalanum,
kom eg mér fyrir á litlu gistihúsi
niður við höfnina, og beið þar þang-
að til að skip fór til San Francisco.
Og þegar eg kvaddi Rosaline, bað eg
hana að gefa mér utanáskriftina til
frú Mariana og segja mér, hvar í
Vinna del Mar hún ætti heima. —
“Nú er frú Mariana komin til Santi-
ago,” sagði Rosaline, “og það er
alveg óvíst, hvenær hún kemur hing-
að aftur. Hún hefir oft beðið að
heilsa þér.” — “En það er eins og
hún kæri sig ekkert um að kynnast
mér,” sagði eg. — “Hún veit, sem
er, að hvorugt ykkar hefir neitt
gott af því, að kynnast meira,” sagði
Rosaline og brosti; “en hún hefir
viljað láta þig vita, að þú varst ekki
eini íslendingurinn í þessari borg,
og um leið hefir hún viljað láta
þig njóta þess, að þú ert íslending-
ur.” — “Eg ætla að skrifa henni
fáeinar línur og votta henni þakk-
læti mitt,” sagði eg; “og eg vil biðja
þig að koma þeim línum til hennar. *
“Eg skal koma þeim línum til henn-
ar, strax og hún kemur heim frá
Santiago,” sagði Rosaline. — “Og
þegar eg kom heim til San Fran-
cisco, ætla eg að skrifa henni langt
bréf og fela þér það á hendur,”
sagði eg. — “Nei, gerðu það ekki,”
sagði Rosaline og brosti, “því að
innan skamms breytir hún að öllurn
líkindum um nafn. Og svo er eg
líka alveg viss um, að hún vill að þú
gleymir sér algerlega.” — “Slíkri
velgerðarkonu minni get eg aldrei
gleymt,” sagði eg. “0g guð blessi
hana!” — “Já,” sagði Rosaline. —
Svo kvaddi eg þessa góðu og elsku-
verðu hjúkrunarkonu og hinn ágæta,
unga lækni. Og eg lagði af stað
fáum dögum síðar, alfarinn til San
Francisco.
“Þannig er æfintýri það, sem eg
rataði í, þegar eg var í Valparaiso í
Chile. Eg hefi oft brotið h'eilann
um það, hver hún hafi verið, þessi
ágæta, góðgerðasama, íslenzka kona,
sem kölluð var frú Mariana. En eg
hefi engu vísari orðið, hvað það
snertir. En eg hefi oft síðan fengið
sönnun fyrir því, að hún er sterk, sú
taug, sem tengir okkur íslending-
ana saman. Við verðum þeirrar
taugar bezt varir, þegar við erum
einir okkar liðs með öðrum þjóðum í
framandi landi. Ef við hittum þá
einhvern fslending, tekur hann okk-