Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 92

LEYNDIR STRAUMAR 65
Hann fagnaði Garðari vel og fanst
piltinum að Sveinn væri einn af til-
tölulega fáum fullorðnum sér óvið-
komandi mönnum, sem skildu sig, og
hefðu verið sér góðir. Ungu hjónin
settust nú að borði með gesti sín-
um, í litla eldhúsinu þeirra sem var
bæði bjart og viðkunnanlegt, þó lítið
væri. Á borði var saltfiskur og
kartöflur, með bræddri tólg fyrir
útálát, með sterku svörtu kaffi á
eftir, sem bæði hresti Garðar og
svalaði þorsta hans.' Þau spurðu
hann tíðinda, gerðu góðlátlega að
gamni sínu, sögðu honum fréttir af
leikbróður hans og æskufélaga Jó-
hanni Jónssyni, sem nú var kominn
á togara frá Grmisby, og gerði það
gott. En Sigga gat nú ekki að sér
gert, hún fékk hláturskast á ný,
út af því hve alvarlegur og áhyggju-
fullur að Garðar var, er þau fóru
að tala um framtíð hans og fyrir-
ætlanir. Og nú fór Sigga að stríða
honum eins og til forna, einkum með
hví að kalla hann prest, en þannig
hafði hún oft í gamni strítt þeim
jafnöldrum Jóhanni og Garðari; Jó-
hann kallaði hún sýslumanninn, en
Garðar prestinn, og oft hafði hún
látið þá hlægja þvert á móti vilja
heirra, er hún lék það hvernig að
Jóhanni tækist að stjórna mann-
talsþingi, eða hvernig Garðari gengi
að prédika. Oftast höfðu dreng-
ivnir reynt að borga Siggu, “með
ventum og renturentum”, eins og
har stendur. Sigga vann sig nú upp
í eitt hláturskastið, með því að kalla
Garðar prest, eins og svo oft áður,
ekki af því að hann væri prestlegur,
eða hefði látið þá löngun í ljósi, að
verða prestur — þvert á móti, held-
ur hitt, að Siggu grunaði að bonum
væri ekki um þessi glensyrði hennar.
Nú byrjaði Sigga á ný: “Þegar þú
ert orðinn prestur Garðar minn, þá
gleymir þú nú handbókinni þinni,
með ræðunni þar geymdri; þetta
veizt þú svo fyrst þegar upp í pré-
dikunarstólinn er komið. Þá væri
gaman að vera við kirkju, og væri eg
þar, skyldi eg byrja að hlægja, og
allur söfnuðurinn myndi hlægja með
mér; en þögn þín, Garðar minn
myndi verða nokkuð löng.”
Gamanyrði Siggu, og góðlátlegt
bros manns hennar hrestu Garðar
og létu hann gleyma bæði því, hve
þreyttur hann var, og svo einnig á-
hyggjum þeim er að honum sóttu.
Hann kvaddi nú vini sína, og gekk
sem leið lá upp eftir héraðinu að
brúnni, er spannaði þar eina af
stórám Suðurlands. Hann hafði
hrezt og glaðst við komuna til Sveins
og Siggu, og nýr styrkur gagntók
hann. Nú gekk hann ekki eins hart
og um fyrri hluta dagsins, en miðaðt
þó drjúgum áfram.
Haustdagurinn var svalur en heill-
andi, útsýnið stórfenglegt er dró
nær fjöllunum, ró og kyrð haustsins
hvíldi hátíðleg og þögul yfir öllu
héraðinu. Leiðin smástyttist, dag-
urinn gekk til þurðar. Hugsanir
piltsins fengu á sig alvarlegri blæ.
Hann fór enn á ný að hugsa um
tildrögin til þessarar ferðar, og
undraðist mjög að hann skyldi hafa
lagt út í hana. — Oft hafði kennar-
inn hans í Hábæjar-skólanum, þar
sem hann hafði stundað nám síðast-
liðna fjóra vetur vakið máls á því,
að hann ætti að ganga mentaveg-
inn. Sú hugsun var Garðari mjög
ljúf, og sló á spenta strengi í lítt-
þroskuðum huga hans, en tök voru