Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 49

FranK. Nortn
Eftír J. Magnús Bjamason
í febrúarmánuði árið 1912 kynt-
ist eg nokkuð einkennilegum manni
á Canada-Kyrrahafsj árnbrautarlest-
inni, á leiðinni vestur að hafi. Á
heirri leið h'élt eg til í túrista-vagn-
inum. Fyrsta morguninn, sem eg
var á lestinni, fór eg snemma á
fætur og gekk fram í það herbergi
vagnsins, þar sem karlmenn þvoðu
sér og sátu stundum og reyktu. Þeg-
ar eg kom þangað, var þar aðeins
einn maður fyrir, og var hann rétt
í þann veginn að ljúka við að greiða
á sér hárið; og virtist mér að hann
fara iað því með mikilli hægð og
vandvirkni. Að því búnu settist
hann á bekk, sem þar var, tók dýr-
indis reykjarpípu upp úr vasa sín-
um, fylti hana af góðu tóbaki, og fór
að reykja í mestu makindum, og
horfði út um gluggann á vagninum.
Eg þvoði mér líka og greiddi mér,
°g settist á bekkinn, skamt frá
nianninum, tók pípu mína upp úr
vasanum og fór að reykja. — Og nú
virti eg sessunaut minn vel fyrir
niér. Hann var lágur maður vexti,
en fremur gildur og rekinn saman
um herðarnar. Hann var á að gizka
hálf sextugur að aldri, eða vel það,
var dökkhærður og farinn ögn að
hærast. Hann var skegglaus (eða
nýlega rakaður), og hann var nokk-
uð dökkur á hörund, eins og maður,
sem er mjög útitekinn. Augu h'ans
voru dökk, og hvöss, að mér virtist,
ug alt andlitið lýsti því, að maður-
inn væri einbeittur og ráðsettur. En
ekki gat eg gizkað á, af hvaða þjóð-
flokki hann væri. Eftir andlitsfall-
inu að dæma gat hann verið enskur,
eða írskur, eða skozkur, en miklu
síður norrænn. Hann var vel til
fara, og það leit ekki út fyrir að
hann væri algengur daglaunamaður,
en öllu heldur efnaður kaupsýslu-
maður, eða vel launaður handverks-
maður. Mér gazt undir eins vel að
honum og langaði til að tala við
hann. En eg dró það þó í lengstu
lög, að ávarpa hann.
Alt í einu hætti hann að horfa út
um gluggann, sneri sér við með
mestu hægð, h'orfði á mig nokkur
augnablik og sagði á ensku:
“Það er mikill skafrenningur á
sléttunni núna. Maður sér ekki
landslagið fyrir honum.”
“Já, það er alveg glórulaust,”
sagði eg.
“Er það oft svona, hér á slétt-
unni?” spurði hann.
“Já, oft á veturna,” svaraði eg.
“Eg held að eg kærði mig ekki
um að eiga heima hér úti á slétt-
unni, um háveturinn,” sagði hann.
“Hefir þú aldrei áður farið hér
yfir slétturnar?”
“Nei, ekki um vetur.”
“Þú átt kannske ekki heima hér í
Canada?” sagði eg.
“Nei, eg á heima í Californíu,”
sagði hann og nefndi bæinn, sem
h'ann bjó í, en eg hefi gleymt nafn-
inu.
Svo fórum við að tala um eitt og
annað. Mér virtist hann vera mjög
vel skýr, fróður um margt, og vel
máli farinn. í fyrstu snerist sam-
tal okkar aðallega um landbúnaðinn