Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Qupperneq 69

42
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
gáfaði vinur hans, sem skildi, að
með ytra skrauti og íburði, reyna
þeir að byggja sig upp, sem bera
tómlæti í huga og vita sjálfa sig
andlega afskifta með lélegu uppeldi
og illri meðferð í æsku. Kelly hafði
með opnum augum bygt um sig
skjaldborg úr gulli. En kaldan gust
lagði oft um sálu hans í þeirri borg,
og sá andkuldi lífsins var napur.
Hann sá menn beygja kné fyrir
gullkálfinum, en ekki virða mann-
gildið viðlits. Hann sá flærðina og
græðgina dansa af list og græneygða
öfundina á gægjum. Hann fann til
stálhnefa járnsálanna í viðskiftun-
um og æskuárin höfðu kent honum
vald hnefaréttarins, svo að á þeim
sviðum var hann vel kunnugur. Og
í heimi athafna og verzlunar brá
andliti gamla húsbónda hans oft
fyrir. — En svo voru aðrir, sem
komu honum til hjáipar — og enn
aðrir, sem höfðu verið beinlínis Ijos-
berar lífs hans. Móðir hans og hús-
móðir hans, gamli fiskimaðurinn og
Allan Foster, sem hafði verið hon-
um vinur og kennari, haft þau áhrif
á líf hans, sem höfðu styrkt hann
til starfs og þroska. Oft hafði hann
óskað þess, að geta munað betur
eftir móður sinni og því, sem hún
hafði talað við hann; en það var alt
að mestu leyti gleymt, lá í meðvit-
und hans eins og óljós þokuslæðing-
ur, sem hann gat ekki grylt í gegn
um. En andrúmsloftið í kringum
hana hafði verið hlýtt og örugt, —
þessvegna mundi hann ef til vill
eftir svo litlu. . . Hann mundi óljóst
eftir ferð, sem honum hafði fund-
ist löng, kannske hafði sú ferð verið
aðeins nokkrar mílur. Svo mundi
hann eftir því, að móðir hans hafði
verið að mjólka kýr á stöðli og hann
var þar hjá henni og hafði beyg af
kúnum, því þær voru voðalega stór-
vaxnar í augum hans. Ein kýrin
baulaði og honum fanst það svo ægi-
legt öskur, að hann hágrét af
hræðslu. Móðir hans tók hann í
fangið og huggaði hann. En lengi
á eftir hafði honum staðið ótti af
nautgripum. Önnur mynd af móður
hans stóð honum lifandi fyrir hug-
skotssjónum, næstum því ónáttúr-
lega skýr, — hann sat í stól undir
glugga við eldhúsborðið og honum
leið ákaflega vel, ilmandi matarlykt
var í eldhúsinu og eitthvað hátíðlegt
lá í loftinu. Móðir hans stóð við
borðið og var að sýsla við bakninga.
Sólin skein á andlit hennar og har,
hann mundi svo vel eftir björtu hári,
beinu nefi og vanga svipnum. Þeg-
ar hann skoðaði þessa mynd í huga
sér, sá hann, að hún hafði verið ung
og lagleg. Hann mundi líka eftir
því, þegar hún var að afklæða hann
og þvo honum á kvöldin og reyna að
kenna honum að stafa sem honum
hafði leiðst mikið. Svo las hún með
honum bænirnar hans, þeim haföi
hann fyrir löngu gleymt, nema einni
setningu, sem hann mundi og skildi
ennþá, þó alt annað, sem hún hafði
kent honum og talað við hann á ís-
lenzku, væri máð úr minni hans. Ein-
hvernveginn hafði móður hans tekist
að festa í huga hans þessa hendingu:
“Vertu guð faðir, faðir minn”. Þaö
voru allar bænirnar, sem hann kunni
og honum hafði fundist síðar, að
þessi bæn væri svo innihaldsrík, að
í henni feldist alt það, sem menn-
irnir gætu beðið um. Hann mundi
líka, að móðir hans hafði sagt hon-
um, að guð væri faðir hans. Hann