Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Side 81

54
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS fSLENDINGA
Þá sól er a5 síga í æginn
og sóleyjan lokar brá.
Og breitt hefir fóstran blæju
á börnin sin, stór og smá —
Er sjón hennar seidd í vestur
um sólroðinn öldugeim,
því bömin sín mörgu man hún
sem mæna úr vestri heim.
Því þamgað sendi hún sonu,
er sóikndjarfir lyftu hönd
og báru Fjallkonu fánann
til frægðar um höf og lönd.
Því mænir vor móðir vestur
í minningahillingar.
Hún á þar svo hlýja hugi,
og heitast er elskuð þar.
Þar handan við hafið sér hún
i huganum draumalönd —
og sólstafir seilast vestur,
sem signandi móðurhönd.
Sama hugarþelinu andar í “Vest-
mannakveðju” þeirri, er Árni G.
Eylands flutti í lok ávarps síns á
fslendingadeginum að Gimli í sum-
ar (Lesb. Morgunbl. 26. nóv. 1939
og einnig var prentuð hér vestra.)
Inn í “vorsins kveðjur” að heiman
fléttar höfundurinn lýsingar á þjóð-
félagslegu ástandi á fslandi fyrrum
og nú og hvetur börn þess hvar-
vetna til markvissrar samvinnu:
Nú hefir skift um áttir svo heimalandsins
böm
þar halda uppi sóknum er fyrrum skorti
vöm.
Þau ganga hress að verki að græða foldar
undir,
og grænum skógi hraunin, er fram liða
stundir.
Til slikra starfa þurfum við þéttslkipaða
sveit
og þekkingu 'Sem bygð er á reynd og
fræðaleit.
Því kný eg hér á hurðir að hvergi mim
eg finna
oss kærfengnari liðstyrk, er djúpt skal
plægja og vinna.
Við tökum saman höndum og treystum
okkar heit,
þá trú er græðir sandana og brýtur grýtt-
an reit,
er brúar jafnvel höfin svo heimleið megi
flytja
hver hugsun sem oss fæddist til Islands
frama og nytja.
II.
Aðsópsmesta kveðjan í bundnu
máli, sem borist hefir hingað vest-
ur heiman um haf á síðari árum, er
þó hinn prýðilegi ljóðaflokkur eftir
Örn Arnarson skáld, “Ljóðabréf til
Vestur-íslendings”, sem birt var í
báðum íslenzku blöðunum hérna
megin hafsins í septemberlok og
einnig í Tímanum í Reykjavík.
Kvæðaflokkur þessi er ortur í til-
efni af heimsókn Guttorms J. Gutt-
ormssonar til fslands og til hans
stílaður. Hér býr þó drjúgum meira
undir; hér ávarpar eigi aðeins glæsi-
legur fulltrúi íslenzkrar nútíðarljóð-
listar einn af allra helztu skáld-
bræðrum sínum vestan hafsins; í
þessum meitluðu og djúpúðugu
kvæðum talar fsland til bama sinna
hérlendis. Fögur er sú kveðja, heit
og klökk, enda sló hún á næma
strengi í brjóstum íslendinga í landi
hér og mun þeim lengi í minni geym-
ast.1) Fór ágætlega á því, að birt-
ing kvæðisins var tileinkuð fyrsta
1) Vottur þess er kvæði S. B. Bene-
dictsson “Ljóðabréf til Amar Amarson-
ar", Lögberg, 28. des. 1939. En þær eru
ótaldar hinar hljóðu þakkir, sem til Amar
hafa svifið austur um hafið fyrir kveðju-
sendinguna.