Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Blaðsíða 56

186
HELGAFELL
bjó með uppkominni dóttur sinni. „Já,“ sagði
Lovísa, „við Rósu þurfum við ekki að vera
neitt feimin. Við getum látið hana fara, þegar
okkur sýnist.“ Jónas var feginn þessari lausn,
sem var bæði léttir fyrir Lovísu og sam-
vizku hans sjálfs, því honum var allt annað
en rótt að horfa upp á þreytu konu sinnar.
Léttirinn var ekki síður mikill fyrir það, að
systir Lovísu kom oft með dóttur sína með
sér og lét hana hjálpa til. Þær voru báðar
mestu gæðamanneskjur; dyggð og ósérplægni
voru áberandi þættir í fari þeirra. Þær gerðu
allt sem þær gátu fyrir hjónin og spöruðu
hvergi tíma sinn. Þeim var þetta Ijúfara
fyrir þá sök að líf þeirra var einmanalegt,
og hjá Lovísu kunnu þær vel við sig. Einsog
séð hafði verið fyrir, var enginn feiminn við
neinn og frænkunum tveim fannst þær raun-
verulega vera heima hjá sér allt frá fyrsta
degi. Stóra herbergið varð almenningur, borð-
stofa, saumastofa og barnaherbergi, allt í senn.
í litla herberginu, þar sem yngsta barnið
svaf, voru málverkin geymd og ferðabeddi,
sem Rósa svaf stundum á, þegar hún kom
án dóttur sinnar.
Jónas hafðist við í svefnherbergi þeirra
hjóna og vann á svæðinu milli rúmsins og
gluggans. Hann varð aðeins að bíða eftir að
lagað yrði til í herberginu, eftir að búið var
með herbergi barnanna. Síðan var hann ekki
ónáðaður frekar, nema ef sækja þurfti lín eða
flíkur: eini skápurinn í húsinu var raunar í
þessu herbergi. Gestirnir, sem voru að vísu
nokkru færri en áður, höfðu hinsvegar vanizt
á að gera sig heimakomna, og gagnstætt von-
um Lovísu hikuðu þeir ekki við að halla sér
upp í hjónarúmið geta spjallað við Jónas.
Börnin komu líka til að kyssa föður sinn.
„Lofaðu okkur að sjá myndina.“ Jóna’s sýndi
þeim myndina, sem hann var að mála, og
kyssti þau ástúðlega. Þegar liann lét þau
fara út aftur, fann hann að þau áttu hjarta
hans heilt og óskipt. An þeirra mundi allt
verða tóint og einmanalegt. Honum þótti
jafnvænt um þau og málverkin sín, því þau
ein í öllum heiminum voru þeim jafnlifandi.
Engu að síður vann Jónas minna en áður,
þótt hann vissi ekki hvernig á því stóð. Hann
var alltat' jafniðinn, en honum var nú orðið
erfitt um að mála, jafnvel þær stundir, þegar
liann var einn og ótruflaður. Slíkar stundir
notaði hann jafnan til að horfa upp í him-
ininn. Hann hafði alltaf verið viðutan og
gjarn á að gleyma sér, hann varð dreymandi.
Hann hugsaði um málaralistina, um köllun
sína, í stað þess að mála. „Mér þykir gaman
að mála,“ sagði hann enn við sjálfan sig, og
höndin, sem hélt á burstanum, hékk niður
með síðu hans og hann hlustaði á útvarp í
fjarska.
Á sama tíma fór orðstír hans rénandi.
Menn færðu honum fálætislegar greinar, aðr-
ar óvinsamlegar og nokkrar svo illgirnislegar
að honum varð þungt í skapi. En hann hugs-
aði með sér, að þessar árásir kæmu honum
einnig í hag, því þær hvettu hann til að
vinna betur. Þeir, sem héldu áfram að heim-
sækja hann, sýndu honum ekki jafnmikla
virðingu og áður, heldur komu fram við hann
einsog gamlan vin, sem ekki þurfti að vera
með neina tillitssemi við. Þegar hann vildi
taka aftur til við vinnu sína, sögðu þeir: „Uss!
þér liggur ekkert á!“ Jónas fann, að á vissan
hátt höfðu þeir þegar gert hann hluttakanda
í sömu ósigrum, og þeir höfðu sjálfir beðið.
En frá öðrum sjónarhóli séð hafði þetta nýja
bróðurþel eitthvað gott í för með sér. Rateau
yppti öxlum: „Bjáni geturðu verið. Þeim þyk-
ir ekkert vænt um þig.“ — „Þeim þykir dá-
lítið vænt um mig núna,“ svaraði Jónas.
„Það er dásamlegt að hljóta dálítið af ást.
Hverju skiptir hvernig maður hlýtur hana!“
Hann hélt sem sé áfram að tala, skrifa. bréf
og mála, einsog hann gat. Öðru hverju mál-
aði hann í raun og sannleika, einkum eftir
hádegi á sunnudögum, þegar börnin fóru út
með Lovísu og Rósu. Um kvöldið var hann
ánægður að hafa komið málverkinu, sem hann
vann að, eitthvað áleiðis.
Þegar kaupmaðurinn sagði við hann einn
daginn, að vegna þess hve salan hefði dreg-
izt mikið saman væri hann því miður til-
neyddur að minnka við hann mánaðarlaunin,
samþykkti Jónas, en Lovísa varð áhyggju-