Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Blaðsíða 49

JÓNAS
179
sams konar gluggum, sem ekki voru nema
steinsnar frá, og gegnum þá sást grilla í aðra
glugga, sem vissu út að öðrum garði. „Við
erum i speglasal,“ sagði Jónas hrifinn. Að til-
lögu Rateau var ákveðið að setja hjónarúmið
í annað af litlu herbergjunum, en hitt her-
bergið átti að vera fyrir barnið, sem þegar
hafði tilkynnt komu sína. Stóra herbergið
var vinnustofa Jónasar á daginn, en dagstofa
á kvöldin og á matmálstímum. Það var líka
hægt að borða í eldhúsinu, ef í harðbakkann
sló, svo framarlega sem Jónas eða Lovísa
gerðu sér að góðu að snæða standandi. Rateau
hafði ráð undir hverju rifi og sýndi mikla
útsjónarsemi við að koma íbúðinni í hagan-
legt horf. Honum varð ekki skotaskuld úr
að bæta upp húsgagnafátæktina með renni-
hurðum, færanlegum hillum og samleggjan-
legum borðum, svo ekki minnkaði ævintýra-
blærinn á þessari frumlegu íbúð, nema síður
væri.
En þegar herbergin voru orðin full af mál-
Verkum og börnum, dugði ekki annað en fara
að hugsa um aðra íbúð. Aður en þriðja barn-
ið fæddist, vann Jónas í stóra herberginu,
Lovísa prjónaði í svefnherberginu, en litlu
angarnir tveir héldu til í þriðja herberginu,
gerðu þar mikinn skarkala og sprönguðu þar
að auki einsog þeir komust um alla íbúðina.
Þau ákváðu þá að hafa nýfædda barnið í
einu horni vinnustofunnar, en Jónas kvíaði
hornið af með því að raða málverkum hvert
upp á annað. Þetta hafði þann kost með sér,
að þau gátu alltaf heyrt í barninu og sinnt
kvabbi þess. Jónas þurfti þó aldrei að ómaka
sig, því Lovísa varð alltaf fyrri til. Hún dró
ekki að fara inn í vinnustofuna þangað til
barnið var farið að hrína, en gekk afarhljóð-
lega um og tiplaði jafnan á tánum. Jónasi
lilýnaði um hjartaræturnar við þessa tillits-
semi, og einn dag fullvissaði hann Lovísu um
það, að hann væri ekki svo viðkvæmur að
hann gæti ekki vel unnið, þótt hann heyrði
fótatak hennar. Lovísa sagði, að hún hefði
líka verið að hugsa um að vekja ekki barnið.
Jónas fylltist þá aðdáun á þeirri móðurlegu
umhyggju, sem hún sýndi á þennan hátt, og
hló hjartanlega að misskilningi sínum. Hann
þorði þá ekki eins og á stóð að játa fyrir
Lovísu, að þessar hljóðlegu ferðir hennar yllu
honum meira ónæði heldur en ef hún gengi
um óhikað og hispurslaust. í fyrsta lagi vegna
þess að hún var lengur í förum en ella, en
jafnframt vegna þess, að hún gekk um með
þess konar látæði, — breiddi út faðminn,
fetti sig svolítið aftur á bak og lyfti fætinum
hátt fram fyrir sig — að það var ekki hægt
annað en taka eftir henni. Þetta hátterni
Lovísu var jafnvel andstætt þeim tilgangi,
sem hún kvað það eiga að hafa, því hún gat
hvenær sem var átt það á hættu að reka sig
á eitthvert af þeim málverkum, sem voru á
víð og dreif um alla vinnustofuna. Þegar slíkt
henti, vaknaði barnið við háreystina og lét í
ljós óánægju sína eftir mætti, og hann var
reyndar alls ekki lítill. Faðirinn, sem var stór-
hrifinn af raddstyrk sonar síns, hljóp þá óð-
ara til og reyndi að hugga hann, en konan
hans tók brátt af honum ómakið. Jónas reisti
þá við málverkin og hlustaði síðan heillaður
með burstann í hendinni á þróttmikla og
konunglega rödd sonar síns.
Það var um þessar mundir sem velgengni
Jónasar tók að færa honum marga vini. Þess-
ir vimr gerðu vart við sig í síma eða komu
óvænt í heimsókn til hans. Síminn, sem eftir
vandlega umhugsun hafði verið látinn í vinnu-
stofuna, hringdi oft og raskaði ævinlega ró
barnsins, svo hrinur þess blönduðust saman
við glymjandann í símatækinu. Ef svo vildi
til, að Lovísa var að sinna hinum börnunum,
reyndi hún að hlaupa til með þau í eftir-
dragi, en oftast nær kom hún að Jónasi, þar
sem hann hélt á barninu í annarri hendi, en
í hinni á málningarburstunum og símatólinu,
sem flutti honum vinsamlegt hádegisverðar-
boð. Jónasi þótti mikið til þess koma, að
menn skyldu vilja snæða með honum, því
hann var enginn samræðugarpur, en hinsveg-
ar kaus hann heldur að fara út á kvöldin,
svo að hann þyrfti ekki að skerða vinnudag
sinn. En oftast nær var málið því miður
þannig vaxið, að vinurinn hafði einungis tíma
til að snæða hádegisverð, og einmitt þennan