Helgafell - 01.05.1953, Page 17

ASMUNDUR SVEINSSON
15
komið þegar þetta er skrifað. En það er eins og allar beztu hug-
myndimar, sem fram koma í íslenzkri list, séu kaefðar í poka
grárrar meðalmennsku. „Þeir helft þess stolna héldu / en hitt
var vitlaust ort". Eflaust hefur selurinn þótt of ljótur, eflaust hefði
Sæmundur átt að vera á brókarhaldi með stúdentshúfu, eða eitt-
hvað þvílíkt, — að minnsta kosti hafa ráðamenn þessara mála
ekki orðað myndina við Ásmund síðan samkeppninni lauk.
Það er 1927 sem Ásmundur gerir Sæmund á selnum. Þegar
hann hefur lokið verkinu fer hann suður til Ítalíu og Grikklands,
en dvelst síðan enn um hríð í París, þar sem hann sýnir á Salon
d'automne 1927 og 1928. Þúsund ára minningarhátíð Alþingis
stendur fyrir dyrum, viðbúnaður er mikill, og margir vinir hans
hvetja hann til að snúa heim og leggja hönd á plóginn. Rúmu
ári fyrir hátíðina, vorið 1929, fer hann svo heim.
En það kemur strax í ljós, að íslenzka ríkið hefur enga þörf
fyrir þennan listamann. Allt sem hann fær að leggja til málanna
er einn minnispeningur, — og það er franska ríkið en ekki það
íslenzka, sem kostar verkið.
Með ómþýSum strengjum
Laugarnes — París
Það fer ekki mikið fyrir höggmyndaskreytingu opinberra
bygginga í Reykjavík. Það má telja þau hús á fingrum annarrar
handar: Landakotskirkjan, Landsspítalinn, Austurstræti 14 og
Austurbæjarbarnaskólinn. Og víðast er þessi skreyting svo lítil
og þannig fyrir komið, að menn taka naumast eftir henni. Gafl-
skreytingin á Austurstræti 14 er beinlínis brosleg, því fara verð-
ur í jafnhæð hússins á móti til að sjá myndirnar. Samt stingur
það mest í augu, að allar þessar skreytingar eru orðnar gamlar,
— velgengnistími þjóðarinnar með öllum sínum stórbygginga-
fjölda hefur ekki ætlað höggmyndalistinni neitt rúm. Háskólinn,
Þjóðminjasafnið, Sjómannaskólinn, Gagnfræðaskóli Austurbæj-
ar, Fossvogskapella, Laugarneskirkja.....aðeins sléttir, gráir
fletir, þar sem ekkert gleður augað eða ber listmenningu þjóðar-
innar vott. Þvílíku fé hefur verið eytt til þessara bygginga, að
nokkur listaverk hefðu varla sligað þjóðfélagið að ráði. Munur-