Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Side 68

178
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
og brennivínsþefi. Þarna drundu drafandi raustum uppbyggilegar ræð-
ur, harmlegar ævisögur, sundurlaust frummannatal upp úr Wörterhuch
des Gorilla, kvæði þjóðskálda, júngkæratölur úr íslandsklukkunni eða
klámvísur í þúsundraddakór þar sem hver fer með sitt án tillits til
hinna eins og í bergþursafagnaði þar sem enginn heyrir til annars.
Stundum brauzt óstöðvandi sóló-kadenza upp yfir og í gegnum allt:
málmhvellur hlátur skipreika gleðikonu sem tekin er að gamlast og glata
markaðshæfni, maður horfir snöggvast þangað og sér kynferðiþrotið
gúmmíandlit tevgjanlegt á alla vegu og formlaust af ólifnaði en níst-
andi hrollvekjandi hláturinn er hin eina krafa að vera lífs, annarlegt
hróp úr týndum djúpum sem skýzt í gegnum jarðlög af myrtum tilfinn-
ingum, aldir af dauða hver utan um aðra líkt árhringjum í viði og
birtist manni sem skynlaust öskur dýrs, riðlar eitt augnablik geðblæ
staðarins með offorsi sínu, sker blikflöt hópspilsins snöggvast: þannig
hláturinn.
Hér var hin lánlausa eyðiströnd, fjaran þar sem enginn hirðir rek-
ann og þar er ekkert nema útburðir landsins og það sem rekst upp
með þreytu sjávarins gulri froðu og rotnar þarna öllum að andskota-
lausu. Hér eru ekki einu sinni hrafnar að kroppa augu úr náum því að
þau eru eitruð og bragðlaus að leysast upp.
Sessunauturinn otaði brennvínsfleyg að manninum í gulu vinnuföt-
unum.
Það er hin eina lind huggunar sem Ríkið á handa þeim sem það
synjar þegnréttar með því að veita ekki vinnu en var að þessu sinni
miðlað af einfættum sprúttsala sem gekk við hækjur og lét stúfinn lafa
án þess að binda upp skálmina. Sá sjálfkjörni umboðssali opinberrar
kærleiksmiðlunar sveimaði með líknareitur sitt kringum verkamanna-
skýlið í bið eftir bráð eins og hrægammur hniti hringa soltinn yfir
blóði drifnum val.
Hann saup á.
Strax fann hann yl í tóman magann eins og hann hefði gleypt litla
gerfisól með keðjusprengingum í tómum geimi; þessi ylur var góður
þegar maður er svona tómur: þegar allt hefur verið tekið innan úr
manni. Hann fór aftur að finna til. En það sem hann fann nú átti ekk-
ert framar skylt við lífsrök hans og örlög. Það var bara ylur við efna-
skiptin í líkamanum þegar maður er dauður. Dauður á þennan hátt.