Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Qupperneq 107

í HVAÐA VAGNl
217
og mjólk og hjartað tekur til að hamast. Þó er þetta bláókunnugur
krakki. — -—-
Svona eru fínu vagnarnir, hreinustu listaverk. Allt er á sínum stað,
tandurhreinar bleijur samanbrotnar til fóta og lítil, falleg hringla hang-
ir í bandi niður úr skyggninu. Allt er fyrirfram ákveðið, hver hlutur
fellur við annan í dásamlega heild, — allt er í lagi, krakkinn og vagn-
inn. — Guð, hvað maður öfundar konuna!
Svo eru líka til ljótir vagnar. Þeir eru ólánlegir í laginu, eins og
þeim hafi verið klambrað upp af tilviljun, fyrir illa nauðsyn, úr því
efni, sem hendi var næst.
Körfu, sem upphaflega var ætluð undir þvott, er kannski tildrað ofan
á hlaupahjól eða hjólaskauta, með miður smiðslegu handbragði. Beina-
grind úr ónýtri regnhlíf er tjaslað yfir í staðinn fyrir skyggni, og þar
ofan á er njörvað ljósri vaxdúksbót, — afganginum af eldhúsborðinu,
— og skósverta borin á allt saman.
Maður verður að beygja sig tvöfaldan til að sjá krakkann, því hjólin
eru svo lág. Rúmfötin eru úr skræpóttu sirzi, koddaverið kannski úr
öðru efni en sængurverið, og — þarna liggur barnshöfuð á koddanum
— indæll krakki, þó að allt sé í óreiðu.
Pelinn hans er gamalt meðalaglas, og miðinn hefur verið klóraður
af að nokkru leyti, svo maður getur séð, að mjólkin er orðin hlaupin.
Nokkrir bögglar liggj a ofan á til fóta, mórauður bréfpoki á hliðinni
og fáeinar kartöflur hafa oltið úr.
Það leggur ofurlitla súrlykt uppúr vagninum og stundum þægilegan,
sætbeiskan þef, þegar krakkinn hefur pissað á sig.
Maður fær fiðring í fingurgómana, en þorir ekki að snerta á neinu,
heldur beygir sig niður til að sjá betur og vonar, að enginn komi.
En það er sama hvort vagninn er fallegur eða ljótur, — alltaf þarf
mamman að koma, einmitt þegar verst gegnir, renna til manns grun-
semdaraugum og tauta eitthvað, sem tæpast heyrist. Og maður flýtir
sér burtu, og er skömmustulegur á svipinn og með sting í hjartanu og
sáröfundar þessa konu líka!
Þó á maður ekkert í þessum krakka. Maður er að gera það sem ekki
má.-------
Svo leggja konurnar af stað með vagnana og maður horfir á eftir
þeim álengdar, spennir greipar og heldur niðri í sér andanum.