Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Side 153

ASÍUBÆNDUR í UPPREISN
263
lausu og snauðu bændur, er geti nokkru sinni greitt slíka upphæð? Þeir sem geta
ekki reitt af höndum fé þetta í einu lagi eiga ekki annars úrkosta en greiða um 40
ára skeið helming hinnar gömlu landskuldar. Af því leiðir, að slíkir bændur eiga
ekki sjálfir jarðir sínar, en eru áfram leiguliðar, er verða að standa undir hárri
landskuld, að viðbættum sköttum og viðhaldskostnaði jarðanna. Það er auðsætt,
að slíkir „sjálfseignarbændur“ neyðast til að leita á náðir lánardrottna áður en
varir — og alla ævi verða bændur í klóm örbirgðarinnar. Þetta er óhjákvæmileg
afleiðing „jarðeignaendurbóta“, sem brjóta í bág við þá meginreglu, er Líu Sjaó-
tsi orðaði hér að framan — að taka lönd stórjarðeigenda eignarnámi og skipta
þeim með jarðnœðislausum og snauðum bœndum.
Leiguliðalögin í Malabar, með breytingum þeim, sem gerðar voru á þeim í
febrúar 1951, eru annað dæmi um blekkingu þeirra „jarðeignaendurbóta", sem
byrjað hefur verið á í Indlandi. Lögin veita landsetum að vísu fasta ábúð, en
þetta ákvæði er ónýtt í reynd vegna þeirra fyrirmæla, að fjölmennasta stétt land-
setanna verður að greiöa fyrir fram eins árs landskuld að tryggingu, en verður
byggt út af jörðinni að öðrum kosti. Þessi ákvæði koma auÖvitað harðast niður á
fátækum bændum. Þá eru einnig önnur ákvæði, er heimila stórjarðeigendum að
byggja landsetum út af jörðinni. Því er engin furða, þótt herra Kelappan, leiðtogi
Prjaflokksins, yrði þetta að orði: „Við vildum fá lög, sem tryggðu vinnandi land-
setum örugga ábúð. I þess stað höfum við fengið ákvæði, sem sjá um aö þeim
verði byggt út af jörðunum."
Þegar rannsökuð eru Abúðarlög í Bombay um bólfestu, 1947, kemur í ljós, að
endurskipting leigujarða, sem fram hefur farið samkvæmt lögum þessum, hefur
aðeins komið litlum hluta landseta að haldi á kostnað meirihlutans, sem hefur
misst beztu lönd sín. Þegar athugaður var hagur 70 leiguliða í þorpinu Dhumal-
wadi, kom það í ljós, að 39 þeirra hafa síðan lögin gengu í gildi orðið fyrir slíku
framleiðslutjóni, að þeim liggur við sulti, 15 þeirra eru engu betur settir en þeir
voru áður en lögin voru framkvæmd, en hinir 16 hafa bætt hag sinn að allveru-
legu leyti. (Sjá Crossroads, 9. maí 1952).
Rannsókn á landbúnaðarlöggjöf annarra fylkja Indlands leiðir í Ijós hið sama
og að framan var rakið. Engin veruleg breyting til batnaðar hefur orðið meöal fá-
tækra og jarðnæðislausra bænda, en víða hefur hagur meöalbænda versnað fyrir
þá sök, að þeir hafa hrapað niður á lífskjarastig snauðra bænda.
Konrad Bekker, hagfræðingur í utanríkisráðuneyti Bandaríkjanna hefur í raun
og veru staðfest þessar niðurstöður. Hann metur svo landbúnaðarlöggjöf Indlands:
„Sú stéttin, sem minnstan tafarlausan hagnað hefur af jarðeignaendurbótunum er
hið jarðnæðislausa sveitafólk, sem nýtur jafnvel ekki landsetaréttinda ...“ (Midd-
le East Journal, 1951).
Hér vinnst ekki tími til að gera þessu mikilvæga vandamáli landbúnaðarlög-
gjafar Indlands full skil, en í stuttu máli má segja, að ráðstafanir þær, er stjórnir
stórgósseigenda og borgarastéttar á Indlandi hafa gert síðan 1944—1945, voru
þvingaðar fram fyrir afl vaxandi múghreyfingar bænda á undanförnum tveimur
áratugum. Sir Manilal Nanavati, sem í mörg ár var bankastjóri á Indlandi, lét svo