Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Qupperneq 154

264
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
ummælt í sambandi við Alindversku hungursneyðarnefndina 1944—1945, að bar-
áttunni milli jarðeigenda og bænda mundi ekki linna fyrr en „horfin væri úr huga
vinnandi bænda tilfinningin um óréttlæti og kúgun“ — takið eftir: tilfinningin, en
ekki veruleikinn átti að hverfa! Þess vegna tókst yfirráðastétt Indlands það verk
á hendur að skapa í huga bændanna tálsýnir um, að ánauð þeirra yrði aflétt.
Þetta var ætlunarverk landbúnaðarlöggjafarinnar, sem ýmsar landstjórnir gengust
fyrir. E. M. S. Namboodripad, hefur skýrt þennan þátt þessarar löggjafar í bók
sinni Um landbúnaðarvandamálið á Indlandi. Ilann segir:
„Það er þess vegna ríkið, sem græðir á „endurbótunum" á kostnað bændanna,
sem verða að greiða um það bil sömu landskuld og áður, en sá aðeins munurinn,
að í stað þess að greiða hana í vasa stórjarðeigenda, rennur hún nú í ríkissjóð."
Ilöfundurinn bendir raunar á, að „hin sundurleitu landbúnaðarlög gefa nokkr-
um hluta bændastéttarinnar nokkurn hagnað til þess að styrkja þá blekkingu, að
eitthvað sé gert bændastéttinni allri til þrifa. Þessari blekkingu er ætlað að fela þá
staðreyad, að „endurbætur" þessar klyfja „yfirgnæfandi meirihluta bænda svo
þungum byrðum, að þeir eiga þess engan kost að matast tvisvar á dag.... Lang-
samlega flestir bændur munu halda áfram að greiða hina sömu landskuld og þeir
greiða í dag. Við þetta bætist það, að endurbætur þessar fela ekki í sér né gefa
neinar vonir um lækkun fjárleigu, sem mun verða hin sama og fyrrum. Það er
megineinkenni landbúnaðarlöggjafar í hinum ýmsu fylkjum, að varðveittir verða
þeir tveir hættir arðráns, sem ríkjandi eru í lénsku bændaþjóðfélagi — landskuld
og fjárleiga.... Það er hárrétt, að yfirráðastéttin mundi gjarna vilja breyta hin-
um hálflénska stóreignarrétti í kapítalískan jarðeignarrétt, að hún er fús til að
gera h'tinn hluta bændastéttarinnar að nýtízku stórbændum. En fyrir þá sök, að
yfirráðastétt Indlands vill framkvæma þetta án þess að afnema hina lénsku arð-
ránshætti landskuldar og fjárleigu, án þess að losa Indland við leifar heimsvalda-
drottnunarinnar og verður því að leggja æ þyngri skattabyrðar á bændur, og án
þess að leysa af landbúnaði Indlands þá fjötra, sem bindur hann þeim heims-
markaði, er hin engilsaxnesku stórveldi stjórna, þá mun viðleitni hinnar ind-
versku yfirráðastéttar ekki verða til þess að örva auðvaldsþróun í landbúnaði,
heldur aðeins valda vaxandi örbirgð meðal bænda.“
Indverskir bændur munu því að miklum meiribluta verða klyfjaðir svo þungum
byrðum, að þeir verða þess ekki megnugir að verja fé til að bæta land sitt til-
búnum áburði, að þeir munu ekki geta bagnýtt sér vélaorku í stað dráttardýra og
ekki munu þeir heldur geta tekið í þjónustu sína þekkingu í jurtarannsóknum,
áveituvísindum o. s. frv.
Munurinn á káklögum Indlands og hinni risavöxnu endurreisn, sem fram fer i
ráðstjórnarlöndum Asíu er svo gríðarlegur, að ekki er að undra að herra A. Hus-
sain, ritstjóri blaðsins Dagrenningar í Pakistan, hafi stungið upp á því á alþjóð-
lc-gu efnahagsráðstefnunni í Moskvu, að gerði yrði „Stalínáætlun handa Asíu“.
En áður en Asíuþjóðir, sem enn eru undir stjórn heimsvaldastefnu og lénsveldis,
geta hafið slíkt stórvirki, verða þær að heimta aftur sjálfstæði sitt, varpa af sér oki
erlendra auðhringa og bera fram til sigurs stórfellda lýðræðisbyltingu í sveita-