Tímarit Máls og menningar - 01.06.1966, Síða 68

Timarit Máls og menningar
Þannig var það.
Og hann kom og fór, frjáls eins og fuglarnir. Auðvitað beið ég ekki eftir
honum. Enginn skyldi bíða förumannsins, sem kemur og fer og á allan lieim-
inn. Aldrei veiztu hvert leið lians liggur næst, eða hverri hann gefur vængi
í kvöld.
Og nú sit ég á leiðinu hans. Horfi á litina, sem flögra og dansa í kringum
mig, dansa fyrir mig. Fiðrildin hlæja og fljúga gáskafull innan um alla lit-
ina. Sólin skín á okkur heit og björt og við látumst ekki sjá hamingjuna,
sem gengur um garðinn, hægt og tígulega, á svörtum kjól.
Blái liturinn kemur alveg til mín, syngur fyrir mig lagið, sem hann veit
að mér þykir vænzt um, hann skilur mig alltaf hezt. Það hefur stundum
hvarflað að mér að ef til vill sé hann hróðir hans, sem hérna hvílir .. .
Nú rná ég ekki dvelja hér lengur, því ég á mann, sem kemur heim að
horða stundvíslega klukkan tólf.
Svo ég fer auðvitað heim.
Þvæ kartöflur, brvtja niður fisk, læt pottana á eldavélina. Ég legg á horð,
diskarnir eru hvítir mcð gylltri rönd. Maðurinn hefur yndi af fallegum hlut-
um, gjarnan svolítið yfirstéttarlegum. Það er skiljanlegt, þannig er hann ein-
mitt sjálfur. Óaðfinnanlegur í útliti, líkist helzt aðalbornum englendingi, í
ytra útliti. Hvað inni fyrir býr þori ég ekki að dæma um. Ég hef aldrei
kynnzt honum, sem ekki er von, því við tölum hvort sitt tungumál. Slíkt er
algengt eins og allir vita.
Maðurinn kom heim og sagði: Sæl.
Ég bar matinn snyrtilega á horð, ég veit að það er honum mikils virði.
Við töluðum ekki saman meðan við borðuðum, það gerum við aldrei.
Hugsum bara, hvort á sínu tungumáli.
Ég var að hugsa um grjót, ég hef alltaf haft ofurást á ýmsum hergteg-
undum.
T. d. hrafntinnu. Stoltri og gljáandi, það er gott að horfa á hana, finna
hana milli handa sinna.
Líka blágrýti, í ótal litbrigðum, lireint og falslaust, ég hef séð það hrosa til
mín, og þá verð ég glöð.
Alveg óvart varð mér litið á manninn, sem sat á móti mér við borðið, ég
skil ekki hvernig það vildi til, ég geri það næstum aldrei. Hefði ég ekki litið
á hann, beint framan í andlit hans, hefði ég aldrei vitað að hann var aðeins
skúlptúr.
Hversvegna varð mér þetta á, það eru þó húsverkin, sem eiga hug minn.
162