Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Side 15

Opið bréj til Kristins Andréssonar
mundi verða mjög þakklátur, ef ráðamönnum þjóðarinnar væri gefið það
vit að taka ofurlítið sjónarmið af þeim, áður en þeir ráðast í að binda land
og þjóð á nýjan hernaðarklafaauka og fyrr en allt sekkur niður í myrkrin.
Ég tala nú ekki um, ef þeir gætu blásið sér þeirri reisn í brjóst að losa sig
við þetta bévítis pakk, sem er að draga þá niður í eyðilegginguna.
Því er nú verr og miður, Kristinn minn, að það er ekki eins auðvelt að
losna undan afleiðingum verka sinna sem menn trúðu á blómatímum fífl-
hyggjunnar. Þar stendur þú sæmilega að vígi, því að þín verk hafa verið góð.
Ég hef verið að marglesa Bókina, sem aldrei var skrifuð. Það er skemmtl-
leg lesning, frumleg bók, þó án allra tilburða til að vera frumleg, mannlífslýs-
ingarnar afburða-sannar og einlægar, mál og stíll alger nýjung og gætu orðið
rannsóknarefni málkunnustumönnum og rithöfundum. Ég vil aðeins bæta því
við, að Kristinn Pálmason, sem var læknaður í baðstofunni á Hala og fluttist
síðan til Kanada, rataði í þá yfirsjón, þó að greindur væri, að gerast sjálf-
boðaliði í Kanadaher í fyrri heimsstyrj öldinni og lét drepa sig á vesturvíg-
stöðvunum. Kannski reyndar verið neyddur til að fara í herinn. Fyrirhöfn
móður minnar og Eyjólfs gamla á Reynivöllum varð því að skammæju gagni.
Rót front! Rót front! Skyldu þessi lausnarorð nokkurntíma koma til okkar
aftur? Þjóðernisvillan hefur tært merg og blóð úr sósíalismanum og nú sitj-
um við lamaðir úti á pólitísku dauðahafi. Ennþá ófullkomleiki mannanna!
Nú er ég víst búinn að þvaðra nóg og mál til komið að ég rippi saman
kjaftinn á mér. Svo kveð ég þig, máski hinztu kveðju, og óska þér meiri
blessunar en ég á orð yfir.
Þinn einlægur aðdáandi:
Þórbergur Þórðarson.
205