Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Side 112

Tímarit Máls og menningar
Stattu nú upp, væni minn, og reyndu að vera karlmaður, sagði mamma,
togaði í mig en ég streittist á móti.
Það ætti að hýð’ann opinberlega, rumdi í afa, þvílíkt og annað eins, kominn
í klærnar á yfirvöldunum ellefu ára titturinn. Hvað mun seinna, segi ég.
Ja svei, japlaði amma tannlausum munni, það er aldrei gustur út af þessum
kjammaræksnum, það er rétt eins og aldrei hafi verið nartað í ófrjálsan bita
í þessu hreysi. Ég sá ekki framan í hana en ég vissi að hún horfði útundan
sér tindrandi og ertnisleg.
Ha? sagði afi og brá við þetta óvænta innlegg. Hvað er hún að tauta?
Hvernig ætli þetta sé fengið, sagði sú gamla og benti á hrúgu af skurni á
eldhúsborðinu. Það höfðu verið svartfuglsegg til kvöldmatar. Hvenær eign-
aðist þú eggver gamli minn?
Nú varð afi hissa.
Egg ... egg ... þarna er ykkur rétt lýst ... Egg ... eggin hefur guð
skapað. En skreið — að stela skreið, að maður ekki tali um þorskhausa, það
er glæpur og hefur alla tíð verið talið til verstu ódæðisverka á landi hér,
svona, svona rétt eins og sauðaþjófnaður. Eggjatak, frjálst eða ófrjálst, tu,
hann bandaði frá sér með fyrirlitningu. Svartfuglsegg, einkum dálítið strop-
uð, það var nú matur við hans hæfi.
Og allt er það nú ófrjálst fyrir lögunum, sagði amma, og krakkatuskan
ekki verri en piltarnir okkar, nema hvað hann er barn en þeir fullorðnir.
0, aldrei hafa þeir nú lent í klónum á yfirvöldunum samt, sagði afi, hreyk-
inn af þessum frægu eggjaþjófum, sonum sínum.
Á, var það ekki, sagði mamma. Mér daprast sýn, en þá er ég steinblind, ef
ég hef ekki séð suma vera að nasla kjamma úr hendi ræfilsins atama og þá
ekki spurt, hvernig fengið. En svo ...
Hvað á þetta raus að þýða, sagði afi og spýtti nú loks í eldiviðarkassann,
það á kannski að fara að fóstra þetta á ragni og rupli? Hann var ennþá hvass í
röddinni, en ég fann að glettnisviprurnar voru farnar að angra nefið á hon-
um. Amma vissi það líka. Hún sagði ekki fleira.
Það er alveg sama, sagði pabbi, hann skal í sveit. Hann verður trylltur
hérna í sollinum. Ég held hann hafi gott af því að eltast við beljurassana eitt
sumarið enn.
Alveg rétt,sagði afi, þtð er útmerkt starf fyrir svona kalla. Tarna, sagði
hann og ýtti við mér með fætinum, liggðu nú ekki þarna eins og útspýtt
hundskinn orðinn hálffullorðinn maðurinn.
Föðursystir mín snökti ennþá, stóru augun hennar hlutu að vera full af
302