Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Síða 119

Samuel Beckett
Watt
Upphafskafli skáldsögunnar
Hr. Hakkett kom fyrir hornið og sá, í ljósaskiptunum, spölkorn í burtu,
bekkinn sinn. Hann virtist upptekinn. Þessi bekkur, trúlega eign bæjarfélags-
ins, eða alþýðunnar, var auðvitað ekki hans, en hann hugsaði sér hann sem
sinn. Þannig hugsaði hr. Hakkett til hluta sem glöddu hann. Hann vissi að
hann átti þá ekki, vegna þess þeir glöddu hann.
Hann nam staðar og athugaði hekkinn vandlega. Já, ekki var hann laus. Hr.
Hakkett hafði skýrari sjón þegar hann stóð kyrr. Hann var einmitt mjög
óstyrkur í göngulagi.
Hr. Hakkett var ekki viss, átti hann að halda áfram, eða átti hann að snúa
til baka. Greiðfært var til hægri, og til vinstri, en hann vissi að slíkt mundi
hann aldrei notfæra sér. Einnig vissi hann, að hann mundi ekki standa lengi
hreyfingarlaus, því heilsu hans var svo farið, að hann gat það því miður
ekki. Ákvörðunin var því mjög einföld: halda áfram, eða snúa við, og fara
til baka, fyrir hornið, leiðina sem hann kom. Með öðrum orðum, ætti hann að
fara heim strax, eða vera úti svolítið lengur?
Hann rétti út vinstri höndina, og náði með henni taki á grindverki. Það
gerði honum kleift að banka með stafnum sinum í gangstéttina. Það róaði
hann að finna í lófa sér pikkið í gúmíbroddinum.
Hann hafði ekki náð fyrir hornið aftur þegar hann sneri til baka og
flýtti sér í átt að bekknum, eins hratt og fætur toguðu. Þegar hann var kom-
inn svo nálægt bekknum, að hann hefði getað snert hann með stafnum, hefði
hann viljað, stanazaði hann aftur, og athugaði þau sem þar sátu. Hann var
í sínum rétti, ályktaði hann, að standa og bíða eftir sporvagninum. Ef til
vill voru þau líka að bíða eftir sporvagninum, eftir sporvagni, því hér stönz-
uðu margir sporvagnar, ef þess var óskað, utan vagnsins eða innan hans.
Hr. Hakkett komst að þeirri niðurstöðu, eftir nokkra stund, að ef þau
væru að biða eftir sporvagni, þá væru þau búin að bíða nokkuð lengi. Því
daman hélt um eyrun á herranum, og hönd herrans var á læri dömunnar, og
túnga dömunnar var í munni herrans. Leið á að bíða eftir sporvagni, sagði
309