Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Blaðsíða 121
IFatt
Veslings maðurinn, sagði hún.
Ó við skulum nema staðar hér, sagði herrann, með þínu samþykki, og
heilsa uppá hann. Hann nálgaðist og kallaði. Kæri vinur, kæri vinur, sæll
og blessaður.
Hr. Hakkett leit uppúr hverfandi deginum.
Konan mín, hrópaði herrann. Má ég kynna. Konan mín. Herra Hakkett.
Ég hef heyrt svo mikið um yður, sagði frúin. Og nú loksins hitti ég yður.
Herra Hakkett.
Ég rís ekki á fætur, þarsem mig skortir þróttinn, sagði hr. Hakkett.
Auðvitað ekki. Þó það nú væri, sagði frúin. Hún laut niður að honum,
titrandi af umhyggju. Ég held það nú síður, sagði hún.
Hr. Hakkett hélt hún ætlaði að klappa honum á kollinn, eða að minnsta
kosti að strjúka kryppu hans. Hann kallaði hendurnar til baka, og þau sett-
ust sitt hvoru megin við hann, frúin öðru megin, en herrann hinu megin.
Afleiðingin varð sú að hr. Hakkett lenti á milli þeirra. Höfuð hans nam
þeim í handarkrika. Hendur þeirra mættust á bakslánni, yfir kryppunni.
Þau lutu að honum full meðaumkunar.
Þið munið eftir Grehan? spurði hr. Hakkett.
Eiturbyrlaranum, svaraði herrann.
Lögfræðingnum, sagði hr. Hakkett.
Ég þekki hann mjög lítið, sagði herrann. Sex ár, var það ekki?
Sjö, sagði hr. Hakkett. Sex ár er sjaldgæft.
Hann átti skilið tíu, að mínu áliti, sagði herrann.
Eða tólf, sagði hr. Hakkett.
Hvað gerði hann af sér spurði frúin.
Hann steig smávegis víxlspor, sagði herrann.
Ég fékk bréf frá honum í morgun, sagði hr. Hakkett.
Jæja, sagði herrann. Ég vissi ekki að þeir mættu hafa samband við um-
heiminn.
Hann er lögfræðingur, sagði hr. Hakkett og bætti við: Ég er nú varla
umheimurinn.
Hvaða þvættingur, sagði herrann.
Hvaða vitleysa, sagði frúin.
Með bréfinu var dálítið, sem ég mundi frumprófa ykkur til heiðurs, af
því ég þekki bókmenntaáhuga þinn, væri ennþá lesbjart.
Frumprófa, sagði frúin.
Þannig orðaði ég það, sagði hr. Hakkett.
311