Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Qupperneq 124

Tímarit Máls og menningar
Mikið hafið þér kvalist, sagði hr. Hakkett.
Þrem mínútum seinna varð ég móðir.
Án aðstoðar, sagði Guffi.
Allt gerði ég með eigin höndum, sagði Tettý. Allt.
Hún beit naflastrenginn sundur, sagði Guffi. Fyrst ekki voru skæri við
höndina. Hvernig líst þér á það?
Ég mundi hafa slitið hann á hnénu, hefði þess þurft, sagði Tettý.
Ég hef oft verið að hugleiða, sagði hr. Hakkett. Hvaða tilfinning fylgir
því, þegar naflastrengurinn slitnar.
Fyrir móðurina eða barnið? sagði Guffi.
Fyrir móðurina, sagði hr. Hakkett. Ég fannst ekki í heystakk, trúi ég.
Fyrir móðurina er þetta léttir, sagði Tettý. Mikill léttir, eins og þegar
gestir fara.
Síðan hefur prófessor Kúper slitið alla mína naflastrengi, en tilfinningin
er alltaf sú sama, ósegjanlegur léttir.
Svo klædduð þér yður, sagði hr. Hakkett. Og leidduð frumburðinn niður
stigann.
Við heyrðum hrópin, sagði Guffi.
Lítið á undrun þeirra, sagði Tettý.
Leikur Kríms hafði verið frábær, frábær man ég, sagði Guffi. Ég hafði
aldrei séð neitt þvílíkt. Við stóðum á öndinni og fylgdumst með, á meðan
hann var niðursokkinn í að miða þeim mjóa einmitt á þá svörtu.
Hvílík dirfska, sagði hr. Hakkett.
Algjörlega vonlaust skot, að mínu áliti, sagði Guffi.
Hann var með kjuðann í skotstöðu þegar skælurnar heyrðust. Hann leyfði
sér orðbragð sem ég ætla ekki að hafa eftir.
Aumingja litli Larrý, sagði Tettý. Eins og það væri honum að kenna.
Segið ekki fleira, sagði hr. Hakkett. Það er þýðingarlaust.
Norðvestur himinninn er stundum stórkostlegur, sagði Guffi. Er það ekki?
Afar hrífandi, sagði Tettý. Maður heldur að allt sé húið, og svo — pomp
— blossar hann upp með sífjölgandi sólgeislum.
Já, sagði hr. Hakkett. Það er margskonar skapnaður til.
Veslings herra Hakkett, sagði Tettý. Veslings kæri herra Hakkett.
Já, sagði hr. Hakkett.
Þér eruð ekki af Dalakotshakkettunum, vænti ég, sagði Tettý.
Það, var þar, sem ég datt úr stiganum, sagði hr. Hakkett.
Og hve gamall voruð þér þá? sagði Tettý.

314