Tímarit Máls og menningar - 01.12.1970, Síða 125
fPatt
Eins árs, sagði hr. Hakkett.
Og hvar var móðir yðar blessuð? spurði Tettý.
Hún var einhversstaðar úti, sagði hr. Hakkett.
Og pabbi yðar? spurði Tettý.
Hann var að bera sand fyrir hið opinbera, sagði hr. Hakkett.
Þér voruð aleinn, sagði Tettý.
Geitin var þarna, að mér var sagt, sagði hr. Hakkett.
Hann sneri sér frá stiganum, sem lá fallinn á myrkvuðu hlaðinu og horfði
yfir akrana, og lága hálfhrunda garðana, yfir lækinn, og hlíðina handan við,
upp að hæðinni, sem var þegar komin í skugga, og loks á sumarhimininn.
Hann brá sér niður með litlu, sólbjörtu ökrunum, hélt upp með hlíðinni í
átt að dimma ásnum, og heyrði hamarslögin í fjarska.
Hún skildi yður einan eftir á hlaðinu, sagði Tettý. Asamt geitinni.
Það var yndislegur sumardagur, sagði hr. Hakkett.
Hvað greip hana að þjóta svona í burtu? sagði Guffi.
Ég spurði hana aldrei, sagði hr. Hakkett. Kráin, eða kirkjan, eða hvort-
tveggja.
Veslings konan, guð fyrirgefi henni, sagði Tettý.
Ja það væri honum líkt, sagði hr. Hakkett.
Það skyggir óðum, sagði Guffi. Bráðum verður orðið aldimmt.
Þá munum við öll halda heim, sagði hr. Hakkett.
Jón frá Pálmholti þýddi.
315