Tímarit Máls og menningar - 01.06.1981, Side 75

Síðasta úrrœdið
árangri með því að segja: „Ég er lögreglublaðamaður“ og umlar „blaðamaður"
svo ógreinilega að ekki heyrist nema „lögreglu“.
Aðstandendur halda að ef til vill eigi að nota myndina sem sönnunargagn svo
auðveldara verði að handsama þann seka og láta honum þá oft í té hálf
myndaalbúm.
Eftir því hvernig hann metur aðstöðuna á Klampf það til að taka fólk á
taugum: „Við getum auðvitað líka útvegað okkur mynd frá líkhúsinu, en hún
verður þá ekki sérlega falleg.“
Einstaka sinnum fer hann svo út í „samúðarleikinn“, þótt það sé miklu frekar
sérsvið Viktors Löhleins, eldri starfsbróður hans. Hann læst fá hjartakrampa,
biður um glas af vatni og kemst þannig fyrst inn í íbúðina til að jafna sig, en
síðan linnir hann ekki látum fyrr en hann er með myndirnar í höndum til
birtingar. (Ut frá lagalegu sjónarmiði er slíkt ekki alltof tilfinnanleg röskun á
heimilisfriðnum!).
Heribert Klampf hefur gert sér romsu um það hvernig hann skilji starf sitt,
og hana þylur hann upp úr sér með viðeigandi tilburðum: „Skubi—skubi—dúa,
konan mín er veik, maðurinn hennar er dauður, eigið þér ekki mynd handa
mér?!“ Þennan særingarformála ber hann fram með glæsibrag eftir velheppnað
bragð til að komast yfir ljósmynd. Hann snýr sér þá í hring og heldur annarri
hendinni á lofti yfir höfði sér með útglennta fingur, eins og hann vildi segja:
Hvern vorum við nú að plata?
Og samt sem áður hefur Klampf ekki öðlast þann ruddaskap sem er dæmi-
gerður fyrir BILD. Til þess er hann ekki nógu kaldrifjaður. Hann virðist öllu
heldur vera í einskonar sæluástandi eins og undir áhrifum vímugjafa. En hann
tekur engin fiknilyf. Hann er eins og maður sem tekur ekkert lengur alvarlega.
Stundum rær hann sér taktfast fram og aftur frá sér numinn meðan hann er að
skrifa og brosir sakleysislega framan í mann.
Eins og núna þegar hann er í símasambandi við sjálfsmorðingjann sem hefur
af ásettu ráði tilkynnt BILD áform sitt.
Það sem hér fer á eftir er orðrétt upprifjun atviks sem gerðist á ritstjórnar-
skrifstofúnni að kvöldi dags þ. 27. júní, eins og ég upplifði það.
Á þeirri stundu er ég að glíma við blóði drifna frásögn sem Schwindmann
hefur heimtað af mér: „Hvað böðlarnir í Hannover græddu fyrir hvern haus“.
Hann fékk hugmyndina frá samskonar sögu í Hamborgarútgáfu BILD.
„Ef ég næ tökum á þér og þú fæst ekki til að játa skal ég halda áfram að teygja
þig og toga á kvalabekknum þangað til hægt er að sjá kertaljós í gegnum þig.
Þannig ógnaði Braunschweigböðullinn árið 1662 fjórtán ára gamalli stúlku sem
193