Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Qupperneq 14

Tímarit Máls og menningar
bana og geymdi sér, þar til hana svengdi síðar. Drengnum gast ekki
að þessu náttúrunnar meistaraverki — eins og mamma kallaði vefinn
— og færði sig fjær honum. Þá hló mamma og sagði að hann væri flón
að hræðast kóngulær, en bætti svo alvarleg við: „Þú mátt aldrei rífa
kóngulóarvef, það er ólánsmerki.“
„Ölánsmerki.“ Augu drengsins urðu stór og óttaslegin, refsidóm-
ur orðsins smaug alveg inn að hjartarótum og hríslaðist þaðan út um
allan smávaxna líkamann. Hann stóð grafkyrr og langaði til að
spyrja, en vissi ekki hvað hann átti að spyrja um.
Mamma leiddi athygli drengsins að búsmalanum, því hún hafði
fengið samviskubit yfir að vera að slæpast þetta. — Drengurinn var
stórfjáreigandi og féð var haft úti daga og nætur eins og hrossið.
Meðfram fjóströðunum var skínandi góð beit, en þrátt fyrir það
þyrfti auðvitað að gæta að fénu. Fjármannshugurinn varð óttanum
sterkari og meðan hann færði til hornin sín, læddist mamma hljóð-
lega inn.
Barnagullin hafa þá náttúru að verða lifandi hvenær sem barns-
augað lítur á þau, þessvegna tók drengurinn varla eftir því að mamma
var farin, tröllið hans lá í grasinu og það glápti á hann. Skyldi það
hafa gert ljúfunni eitthvað? Tröllið var dálítill viðarkubbur, fundinn í
fjörunni og undarlega sorfinn af löngu sjávarvolki. Það sótti svo
mikið eftir ljúfunni og þá varð hún svo óskaplega hrædd eins og allar
yngismeyjar í æfintýrum. Drengurinn réðst því umsvifalaust á tröll-
ið, grýtti því til og frá og lét dynja á því skammirnar. Loks lenti það á
harðfisksteininum og drapst. Þá gekk hetjan að húsi ljúfunnar, talaði
hátt og hló inn í kassann. Hún þurfti ekki að hræðast neitt framar í
öllum heiminum því hann réði við tröll sem ætlaði að taka hana.
í leik við sjálfan sig eru engar reglur og hvorki upphaf né endir,
nýr leikur getur hafist inni í gamla leiknum rétt eins og hugurinn
snýst. I augum drengsins voru hestar stærstu dýr jarðarinnar og um
leið þau fegurstu. Þá vitrun fékk hann þegar hann fór í hesthúsið um
veturinn og sá öll rauðu og hvítu og svörtu töglin á básunum. Það var
nokkuð annað en að koma í fjósið þar sem kýrhalarnir slógust til og
frá. Því var engin furða þó drengnum dytti í hug að bregða sér á bak
þegar hann sá prikið. Auðvitað spurði hann hestinn hvort hann vildi
ekki taka dálítinn sprett. Hrossið ansaði „hu hu hu“og var strax til í
það.
484