Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Side 15

Ólánsmerkið
Það var heldur sjón að sjá mann og hest fara á harðastökki allt í
kringum bæinn. Það sáust andlit í gluggunum, bæði í eldhúsinu og
inni hjá afa. Það lætur svona sveitafólkið, þegar einhver ókunnugur
er á ferð.
Þetta varð löng reisa, heil bæjarleið. Drengurinn heilsaði ljúfunni
af mikilli blíðu þegar hann kom aftur. Langt, langt í burtu sást bær í
grænu túni. Þangað sagðist hann hafa farið í einum spretti og ljúfan
trúði því auðvitað eins og nýju neti.
Svona ferðalög eru þreytandi. Þessvegna er gott að leggjast í grasið
og hvílast og horfa upp í himininn. Hátt, hátt í blámanum flaug fugl
og sýndist fjarskalega lítill. Drengurinn fylgdi honum með augunum
þangað til hann þurfti að depla þeim, en þá missti hann sjónir af
fuglinum og gat hvergi eygt hann aftur. Það var annars skrítið að
stjörnurnar skyldu ekki alltaf sjást, hann varð að spyrja mömmu
hvernig á því stæði.
Drengurinn velti sér við og strauk vangann um leið, eitthvað hafði
snortið hann. Einmana strá stóð upp úr bældu grasinu. Drengurinn
rétti út höndina og ætlaði að draga það úr slíðrinu, svo hann gæti
bitið af því mjúka endann. I því sá hann hvar ofurlítið fiðrildi fetaði
sig upp hálan legginn. Hann hætti við að taka stráið og reis upp á
hnén. Svona fallegt fiðrildi mundi hann ekki eftir að hafa séð. Þetta
var allt öðru vísi en hvítu náttfiðrildin sem kisa hans stökk eftir á
kvöldin. Vængirnir á þessu voru brúnir með örsmáum hvítum depl-
um og röndum, engu líkara en mynstrið í sparipeysunni hans, nema
hvað það var hundrað sinnum stærra. Og þarna var höfuðið, ofurlítið
og raunamætt, milli fallegra vængjanna.
Drengurinn reis alveg upp og snerti stráið. Fiðrildið flögraði, án
þess þó að missa fótfestuna. Kroppurinn og klunnalegir fætur sáust
um leið, og smágerðir fálmarar þreifuðu fyrir sér í ofboði út í loftið.
Þá datt drengnum dálítið í hug. Hann hristi stráið svo fiðrildið varð
að sleppa, en um leið og það flaug, lokuðust tveir smálófar utan um
það. Þarna var nokkuð til að sýna mömmu. Hrópin og köllin í hana
voru svo hávær, að hún þorði ekki annað en að taka til fótanna og
vita hvað gengi á.
Drengurinn stóð grafkyrr og beið hennar. Hann langaði til að
hlaupa á móti henni, en var ekki viss um hvort hann gæti haldið
lófunum iokuðum á meðan. Það var heldur ekki auðvelt þótt hann
485