Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Qupperneq 17

Ólánsmerkið
héngu um allt í vefnum, hún hafði augsýnilega verið fengsæl um
daginn. Neðst hékk eitthvað stærra en flugurnar, drengurinn ætlaði
ekki að trúa sínum eigin augum, það var dálítið fiðrildi með brúna,
mynstraða vængi og annar þeirra virtist skjálfa. „Fiðrildið mitt“
hrópaði hann og gleymdi því í gleði sinni hvernig kóngulóin fer með
þá sem festast í vefnum. Hann snart fiðrildið ofurlítið svo það gæti
flogið. Við hreyfinguna tók kóngulóin strax á rás. Þó södd væri,
ætlaði hún að hremma bráðina sem hún hélt að nú hefði fest sig. Þá
mundi drengurinn háttalag hennar. Prikið lá við fætur hans og án
þess að hugsa sig um beygði hann sig eftir því og rak það í miðjan
vefinn. Kóngulóin datt niður á einn steininn, en var ekki lengi að
koma undir sig fótunum og flýja inn í dimma holuna.
Drengurinn losaði fiðrildið varlega úr slitri vefsins. Það hallaðist á
aðra hliðina í lófa hans. Hann velti því fram og aftur, en það hreyfði
sig ekki. Þá lokaði hann iófanum utanum það og yfirgaf hlaðvarpann.
Mamma fann á sér kvöldkulið úti þrátt fyrir hitann í eldhúsinu.
Hún vissi af reynslunni, að betra var að sækja drenginn fyrr en
seinna. Stundum átti hann ýmislegt eftir sem endilega þurfti að
gerast, eða þá að honum datt eitthvað nýtt í hug og fengi hann ekki
að koma því í framkvæmd, stimpaðist hann stundum við hana.
Hún kallaði til hans út um dyrnar en fékk ekkert svar. Þá hljóp
hún út, en sá engan í varpanum. Hún kallaði hærra og fór út að leita.
Inni í fjósinu var hann ekki, hún gáði bak við það og alstaðar og þó
það væri kannske kjánalegt leit hún jafnvel inn í kassann til ljúfunnar.
En drengurinn var hvergi sjáanlegur. Þá varð hún hrædd og tók til að
hrópa.
Afi gamli hlustaði eftir fleiru en hljóðunum í lómnum. Hann
heyrði köllin í mömmu alla leið inn til sín og þegar honum fannst
vera komið í þau gráthljóð, þoldi hann ekki lengur mátið. — Fæturn-
ir skulfu undir honum og hjartslátturinn var þungur og miklu meiri
en venjulega.
„Er nafni týndur?“ spurði hann skjálfraddaður, en mamma heyrði
ekki til hans. Hún var þotin niður túnið og slóðin eftir hana var eins
og dökk rák í hávöxnu grasinu.
Kulið smeygði sér inn á bringuna á afa, hann greip í hálsmálið og
hóstaði nokkrum sinnum og horfði voteygður eftir mömmu. Það var
auðséð hvert hún stefndi. Rækallans ekki sens pollurinn, skyldi nafni
487