Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Page 20

Tímarit Máls og menningar
Um leið og mamma þrýsti drengnum að sér, fór hann að gráta.
Eftir stundarkorn opnaði hann krepptan hnefann og sýndi henni, en
það var ekki lengur hægt að sjá hvað í honum hafði verið. Konan gat
með engu móti áttað sig á hvað hafði gerst. Afi stóð yfir þeim og
hváði. Hann þóttist eiga jafnan rétt á því og mamma að vita hvað
gengi að nafna sínum, úr því hann sjálfur hafði fundið hann. Loksins
heyrðist drengurinn nefna fiðrildi og rétt á eftir ólánsmerki og þá
skildi mamma allt. Afi var líka furðu fljótur að átta sig, máske
kannaðist hann við þetta orð frá sinni bernsku.
Mömmu varð bilt við. Hingað til hafði hún enga aðra hættu séð en
Lómapollinn, nú sá hún allt í einu, að orðin sem hún sjálf talaði gátu
líka verið hættuleg.
Afi fussaði. Hvað átti það svosem að þýða að hóta drengnum?
Kóngulónni var ekki nema rétt mátulegt að missa vefinn, úr því hún
gat ekki látið sér nægja flugurnar eins og venjulega.
Drengurinn leit þakklátur á afa, en þá svaraði mamma ákveðin:
„Þetta var mér sagt af móður minni.“ Þá steinþagnaði afi og staulað-
ist inn í bæinn á undan þeim.
Oll gullin voru látin eiga sig úti nema ljúfan. Drengurinn vafði
hana að sér, honum veitti ekki af að leita sér huggunar hjá henni í
þetta sinn.
Inni í hlýju eldhúsinu háttaði mamma drenginn. Hún talaði við
hann og hann hlustaði á hvert orð með djúpri athygli. Svo sleppti
hann ljúfunni og tók utan um hálsinn á mömmu í staðinn. Og hann
lofaði því að rífa aldrei vef fyrir kónguló, meira að segja þó hún ætti
það skilið.