Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Side 42

Tímarit Máls og menningar
Við gláptum á nýju skóna hans og sendum hver öðrum augnagot-
ur, sem úr mátti lesa: „Varið ykkur á honum þessum, hann er
skóþjófur.“ Náunginn skildi hvað klukkan sló og sagði: „Hvað er
þetta, hafið þið aldrei séð skó?“
Kunningi hans sagði við hann: „Láttu þá vera Mahmoud, sérðu
ekki, að þetta eru algjörir asnar. Þessir vesalingar hafa aldrei séð
skó.“ Mahmoud svaraði: „Auðvitað, bjáni er ég að spyrja svona.
Hefurðu séð lappirnar á þeim?“
Tvímenningarnir fóru að skellihlæja. Við hinir vorum eins og
bjánar. Ahmad-Hossein leit á son Zivar, þeir litu á Ghassem og allir
litu á mig. Hvað eigum við að gera? Eigum við að lemja þá, eða
eigum við að láta þá hæða okkur og spotta? Ég öskraði þá á
Mahmoud: „Þú ert þjófur, þú stalst skónum."
Félagarnir tveir veltust um af hlátri. Sá eineygði gaf hinum
olnbogaskot og sagði: „Hvað sagði ég, ha, ha. Sagði ég ekki, ha, ha,
ha.“
Andspænis okkur voru bílar í öllum litum og hafði þeim verið lagt
þétt, þannig að þeir mynduðu eins konar vegg. Rauði bíllinn, sem var
fyrir framan mig, ók af stað, þannig að ég gat séð út á götuna. Þar var
krökkt af alls kyns bílum, strætisvögnum, leigubílum og einkabílum.
Þeir siluðust áfram í einni kös með ógurlegum látum. Eg er þeirrar
skoðunar, að Teheran sé hávaðasamasti staður á jörðinni og að þessi
gata sé sú hávaðasamasta í Teheran.
Sá eineygði og Mahmoud engdust sundur og saman af hlátri. Eg
beið bara eftir einu, slagsmálum. Eg hafði lært nýtt skammaryrði og
varð að koma því að. Eg átti mér þá ósk heitasta, að Mahmoud gæfi
mér á hann svo ég gæti orðið illur og öskrað: „Gerðu þetta aftur, ef
þú ert með eistun á réttum stað.“
A meðan ég beið færis, þreif ég í hálsmálið á Mahmoud og sagði
við hann: „Jæja, hver keypti skóna handa þér?“
Okkur fjóra langaði í slagsmál, en hinir tveir voru frekar á því að
sprella.
Gljáfægðum bíl var lagt í auða stæðið fyrir framan okkur. Ung
hjón stigu út úr honum og með þeim voru drenghnokki og fjörlegur
hvolpur. Drengurinn var svipaður á hæð og Ahmad-Hossein. Hann
var í stuttbuxum, hvítum sokkum og tvílitum sandölum. Hár hans
var vel greitt. Hann leiddi föður sinn og í hinni hendinni hélt hann á
512