Skagfirðingabók - 01.01.1985, Síða 40

SKAGFIRÐINGABÓK
Ekki gekk búskapur Arna áfallalaust eftir að hann hófst aftur
árið 1912. Pest kom í féð 1914 „og á útmánuðum létu lömbum
hátt á annað hundrað ær“. Arið 1917 féll hár víxill á Árna og
Jón bróður hans og olli því, að framkvæmdir á jörðinni voru í
lágmarki næstu árin. Og haustið 1923 brennur húsið í Vík.
Vátrygging var engin á innbúi, en húsið tryggt fyrir 14 þúsund
krónur.
Tóftargímaldið stóð svo opið yfir veturinn, en við fluttum
til Sauðárkróks og fengum húsmann í Steinholti til þess að
sjá um skepnurnar. Engin leið var að endurbyggja húsið
fyrir tryggingarféð, en þó tókst, í áföngum, að koma því
upp í því formi, sem það hefur nú, og á fyrsta ári var
suðurhlutinn gerður fokheldur og í honum bjuggum við
nokkur ár. Norðurhluta hússins, sem var einn geimur,
leigðum við hins vegar ungmennafélaginu nokkur ár fyrir
fundi og samkomur (M. H. G., 24).
Síðar kom svo mæðiveikin hart niður á Víkurbúinu:
Við höfðum lengst af aðallega stundað sauðfjárrækt, en
hún varð ákaflega affallasöm eftir að mæðiveikin kom
hingað. Eftir 10 ára baráttu við þann vágest var svo
komið, að árið 1946, þegar fjárskipti fóru fram, voru hér
aðeins eftir 28 kindur bótaskyldar. Má af því ráða að búið
hefir borið þungan bagga áfalla þar sem féð var jafnan á
fóðrum 200 — 300 fyrrum og afurðir af því stundum góð-
ar, því fénu var lengst af gefið inni á vetrum. Innistaða
þess og innibrynning hefir máske átt sinn þátt í því að
mæðiveikin var hvergi eins mögnuð um þessar slóðir og
hérna í Vík (Gísli Kristjánsson, 358).
En jörðin var góð og „nytjadrjúg“, eins og Árni orðaði það,
„og henni á ég það að þakka, að þetta gekk allt saman — og svo
auðvitað öllum þeim, sem lögðu hönd og hendur fram til
aðstoðar" (Gísli Kristjánsson, 360). I þessu sama viðtali frá
1951 getur Árni um ársfólk og kaupafólk á fyrri búskaparárum.
Og hann bætir við:
38