Skagfirðingabók - 01.01.1985, Page 54

SKAGFIRÐINGABÓK
Tíminn leið og ég hitti Arna næst, þegar ég kom að
vetrarlagi vestur í Vík að heimsækja konuefnið og þá af
fjölskyldunni, sem heima voru. Þá fékk ég að kynnast því,
hve skemmtilegur maður tilvonandi tengdafaðir minn var
og gaman að eiga við hann orðastað. Hann hafði ágæta
frásagnarhæfileika og naut sín vel við að segja frá liðnum
atburðum. Og hann lagði sig mjög fram um að tala
vandað mál, þannig að allt sem frá vörum hans kom var
eins og fágaðar bókmenntir.
Eg átti eftir að eiga margar ánægjustundir í samræðum
við hann næstu árin. Hvorttveggja var, að við fórum í
heimsóknir vestur eitthvað á hverju ári og svo kom hann
sjálfur í heimsókn til okkar. Það var ekki amalegt að vera
gestur hans í stofunni, sem hann hafði fyrir sig í Víkur-
húsinu og börnin á bænum kölluðu afaherbergi. Hann var
jafnvígur á hin ólíkustu umræðuefni og áhugamálin voru
lifandi þótt aldurinn færðist yfir. Stjórnmál, sagnfræði,
bókmenntir bundnar og óbundnar, eilífðarmálin; alls
staðar var hann með á nótunum. En mest yndi held ég
hann hafi haft af að rifja upp liðna tíð í Skagafirði, bæði
forna sögu og eigin reynslu af mönnum og málefnum á
langri og viðburðaríkri ævi. Svo kom gjarnan að því á
þessum stundum að Árni seildist upp í hillu og dró fram
silfurstaup forlátagóð sem hann átti og koníaksflösku til
að traktera gestinn. Og vínið var þá ekki valið af verri
endanum. Sjálfur dreypti hann þó harla lítið á því, var víst
aldrei neinn vínmaður um dagana.
Ég nefndi börnin á bænum og þá minnist ég þess, hve
ákaflega áhugasamur afi hann var og laginn að hæna
börnin að sér. Þessa nutu að sjálfsögðu mest heimabörnin,
en alltaf tók hann fagnandi á móti barnabörnunum sem
komu í heimsókn til Víkur, skoðaði þau í krók og kring,
þuklaði á þeim til að aðgæta vaxtarlagið og eftir að hann
tók að tapa sjón, sem varð nokkuð snemma, þá fór hann
52