Skagfirðingabók - 01.01.1985, Síða 78

SKAGFIRÐINGABÓK
ir voru þá eigi orðnar almennar. Margir hinna betur efnuðu
bænda áttu allálitlegan sauðfjárstofn. Ær frá 70—100. Þó munu
þeir hafa verið fáir, er áttu 100 ær í lagi. Sauðaeign var almenn á
betri bæjum frá 50 — 100. Héldu margir upp á að láta sauði sína
verða 4 og 5 vetra. A góðum heimilum voru skornir frá 20—25
sauðir á hausti fyrir utan ær og lömb, sem slátrað var. Þá var
ekki siður að setja öll lömb á. Mun það nær sanni, að sá bóndi,
sem átti 70—80 ær, hafi sett á sig í góðum árum 50 — mest 60
lömb.
Tóvinna
Þegar haustönnum var lokið og fólk settist að, var tekið til tó-
vinnu af því fólki, sem ekki þurfti að sinna fjárhirðingu. Fyrst
var unnið að fótaplöggum fólks. Að þeim afloknum byrjaði
[fólk] að vinna í kaupstað. Voru það tvíbandspeisur, eingirnis-
peisur, hæðar- og hálfsokkar, bæði tvinnaðir og ótvinnaðir, og
sjóvettlingar tvíþumlaðir. Þessi vinna var víða sótt með allmiklu
kappi. Unglingum var sett víst ætlunarverk við prjónavinnu.
I skammdeginu voru víða vökur langar á kvöldum. Til ljós-
matar brúkaði fólk að mestu hrossaflot. Það var haft í kopar-
eða járnlömpum og kveikur úr fífu, sem ljósið lifði á. Eigi vóru
þá stundaklukkur á bæjum. Vökurnar voru því miðaðar annað
tveggja við sjöstjörnur, þegar þeirra naut, eða þá við vinnuna,
þá himintungl sáust eigi. Mest kvað að kvöldvökunum vikuna
efstu fyrir jólin; var sú vika kölluð augnavika. Lék orð á því hjá
ákafafólki, að svo væri þá hert að hjúunum, að þau þyrfti að
stinga hríslukvistum upp í augnalokið til að geta haldið sér
uppi. En ekki kynntist eg neinu slíku heimili; má og vera að því
um líkt hafi verið orðum aukið. Eftir sem mig minnir, mun hafa
verið farið í fjós á kvöldin, þá stjörnurnar voru í nóns stað. Það
mundu nú þykja sæmilegar dorrur. Það þótti allvel prjónað að
skila hæðarsokkum að kvöldi, einnig að tveir prjónuðu tvinna-
bandspeisubolinn á dag, en til þess þurfti samt eigi mikinn flýti.
76