Skagfirðingabók - 01.01.1985, Side 90

SKAGFIRÐINGABÓK
lummur, ein vapla og ein hveitibrauðskaka. Lummurnar og
vöplurnar voru annaðhvert sykraðar eða rjóðraðar í sýrópi.
Þegar búið var að leggja jafnmarga skammta af þessu góðgæti á
borðið og borðsitjendur voru, hófu frammistöðumenn og
söngvarar upp borðsálminn. Þegar sá söngur var á enda, fluttu
framstöðumenn borðgestum velkomuheimild brúðhjónanna að
gjöra sér gott af veizlufagnaðinum. Eigi vantaði þá hressingu af
víntári, sem jafnan var danskt brennuvín. Þeir menn, sem
gaman höfðu af víninu, sinntu lítið hinum áður nefnda brauð-
skammti. Höfðu sumar konur allmikið happ af því á þann hátt,
að þær laumuðu sínum staupum í einhvern af þeim, sem brauð-
inu hafnaði, og fengu í staðinn brauðskammt karlmannsins.
Þetta brauð, ásamt sínu, fluttu þær heim til sín. Þótti það öllum
sjálfsagt að færa veizlumatinn heim með sér, því veizlubrauðið
var fullur eigindómur þess, sem neyta átti. Þá boðsmenn höfðu
aflokið að gleðja sig við þann fagnað, sem framboðinn var
meðan á borðhaldstíma stóð, hver á þann hátt, sem honum eftir
atvikum hugnaðist bezt að, hófu siðamenn og söngvarar seinni
borðsálminn. Að því búnu flutti formaður boðsmönnum þakk-
ir brúðhjónanna fyrir þangaðkomu og óskaði1 þeim heillar
heimkomu. Að sýslan þessari aflokinni, fóru boðsmenn að
hreyfa sig, var þeim enn veitt vín, brennuvín karlmönnum, en
konum mjöð.2 Einnig var toddý veitt, það var búið til úr
extrakt. Þegar svo fullt líf var komið í leikinn, fóru menn að
skemmta eftir föngum. Hin einasta skemmtan, sem þá var völ á,
var söngur; fór hann allvel hjá sumum, því á þeim tíma höfðu
menn ekki af betra að segja. En það spillti oft söngnum, að allir
sem vildu sungu, ef þeim leizt svo, án þess að nokkurri kunn-
áttu væri að hrósa, en þá vínið var búið að hleypa fjöri í menn,
gætti ekki svo mikið gallanna, að þeir kæmust að til að sliga til-
finninguna. Ei að síður var notazt við þetta og þótti sæmilega
1 I hdr. óskudu.
2 mjöð er hér kvenkynsorð.
88