Skagfirðingabók - 01.01.1985, Qupperneq 108

GRAFSKRIFT UM YTRI-HOFDALAFÓLK
eftir JÓN SIGURÐSSON frá Skúfsstöðum
Bragur SÁ, er hér fer á eftir, var — ef svo má segja — grafinn upp úr
glatkistunni af hreinni tilviljun, því næsta fáir munu nú þekkja þetta
kvæði, er saman var sett til skemmtunar heimilisfólkinu á Ytri-Hofdölum
fyrir meira en hundrað árum. Eitthvað hefur þó bragurinn sytrað út fyrir
veggi heimilisins og komizt á gang, því einni vísu úr honum hefur skolað á
fjörur prentmálsins. Þar er hún raunar heimfærð upp á aðra persónu og að
mestu utan við samhengi þáttarins, sem hún stendur í.
Árni H. Árnason frá Kálfsstöðum var einhverju sinni með í höndum
bók Benedikts frá Hofteigi, Fólk og saga, og las þátt af Metúsalem
Péturssyni eða Sala skáldi. Á blaðsíðu 152 stendur eftirfarandi: „Það
heyrist kveðin vísa, þar sem ekki er gert ráð fyrir því, að þessi maður sitji
lengur í grænum stóli sólskins og lífsvinda uppi við Sellanda fjall.
Pétursson Sali liggur látinn,
lengi sem áður smali var.
Rauðskjótta merin gengur grátin,
geta hans líka stúlkurnar.
Ærnar mæddar á moldu hans
míga fallegan rósakrans."
Þegar Árni leit þetta vísukorn, kannaðist hann fljótt við kveðskapinn.
Rifjaðist þá upp fyrir honum hrafl úr kvæði, sem amma hans, Una
Sigurðardóttir, hafði fyrir heimafólki á Kálfsstöðum. Árni bar þetta undir
móður sína, Sigurveigu Friðriksdóttur, dóttur Unu, og systur sína Unu
Árnadóttur, og í sameiningu tókst þeim að rifja upp allt kvæðið. Er þessi
fjölskylda öll mikið bókafólk og minnug á gamlan kveðskap og fróðleik.
Hvernig má þá vera, að vísa úr þessu kvæði er sögð vera um Metúsalem
Pétursson, sem er 7 ára stauli á heiðarkoti austur í Þingeyjarsýslu um það
leyti, sém það var samið. Því verður vissulega ekki svarað. Mörg eru
dæmin um vísur, sem brenglast, eru ýmsum eignaðar og ýmsum tileinkað-
106