Skagfirðingabók - 01.01.1985, Blaðsíða 120
SKAGFIRÐINGABÓK
4.
Eitt sumar á unglingsaldri fokkaði ég sem oftar í bæjarvinnu
heima á Sauðárkróki, við skurðgröft. Þá vann nokkra daga í
skotfæri við mig roskinn samborgari sem hét Jón Andrésson,
rólyndur maður og afskiptalítill. Það fór afbragðsvel á með
okkur Jóni, og við röbbuðum margt saman yfir hökunum og
skóflunum eða þá kaffibrúsunum.
Jón var af fátæku foreldri, sonarsonur Þangskála-Lilju hinnar
hagorðu, vistaður ungur hjá vandalausum úti á Skaga. Dag einn
þegar við grófum niður í fósturjörðina, eins og það hét í
bæjarvinnunni, átti Gísli á Eyrinni leið um götuna skammt frá.
„Þarna er karlfjandinn“ sagði Jón þurrlega og gáði útundan sér
við moksturinn. Ég heyrði strax að hann bar þungan hug til
Gísla. „Nú?“ anzaði ég, „hvað meinarðu?" Og við Jón réttum
úr bakinu í eitt skiptið af átján og horfðum á eftir Gísla sem
hvarf inn um dyrnar á Gránu, matvörubúð K. S.
„Ég var hjá honum á Lágmúla unglingsstrákur" sagði Jón.
„Þetta er fantamenni, hann pískaði mig áfram eins og hund. Ég
fór oft ekki að sofa fyrr en komið var undir nótt, alveg úrvinda.
En hvað heldurðu að karlinn hafi gert? Hann reif mig upp
eldsnemma á morgnana, þegar gaf á sjó, til þess að fá mig með
sér í róður. Og hvernig heldurðu að hann hafi farið að því?“
„Jah nú veit ég ekki“ svaraði ég.
„Hann læddist að rúminu þar sem ég svaf“ sagði Jón, „opn-
aði á mér annað augað og stráði í það neftóbakskornum. Ég
hrökk upp með logsviða í auganu, dauðþreyttur, óútsofinn, og
varð að klæða mig hvað sem það kostaði.“
5.
Anna Jónsdóttir dó vorið 1951. Gísli átti eftir rúm sex ár og
hírðist einn í kofa sínum, þá hraklegustu húsakynnum, vildi
hvergi annars staðar vera, hvað sem hver sagði, og hnignaði þó
118