Skagfirðingabók - 01.01.1985, Page 122
SKAGFIRÐINGABÓK
líkzt frekar en guðspjallamönnunum. Yfir rúmi hans hékk
ljósmynd af Onnu, allstór, í svörtum ramma. „Hún var góð
kona“ mælti öldungurinn við ungan kunningja sem vitjaði hans
— og klappaði með lófa sínum á myndina. Það var í aleina
skiptið að sá gestur heyrði hann tala vel um nokkra manneskju.
6.
1960, þremur árum eftir dauða Gísla frá Lágmúla, var jarðýtu
hleypt á kofahrúgöldin hans og þau afmáð. Þá hafði fyrir
allnokkru verið reist olíustöð norðan við túnskækilinn. Digrir,
ljósmálaðir tankar með stöfunum BP gnæfðu við brekkurætur,
en rétt hjá hnipraði sig fortíðin utan um Gísla gamla lága og það
sem hans var: ómáluð og bjöguð timburþil, torfþök og fáeinar
skepnur. Kolaskip voru hætt að koma. Stundum hafði Gísli sézt
lotinn á Eyrarveginum með strigapoka að tína handa sér og
Onnu kolamola sem hrukku af bílpöllum þegar förmunum var
ekið inn í Krók.
Fáeinum dögum áður en Gíslabæ var kollvarpað leit þar inn
maður að sunnan, gamall Króksari, sólginn í muni frá fyrri tíð.
Þá lá ryk og skúm á borðum og bekkjum, því við litlu sem engu
hafði verið hróflað síðan kofabúi fór á spítalann í seinna sinnið.
Maðurinn fiskaði hlandkollu undan rúmi, úr tré, góðan smíðis-
grip með fornu lagi Skagamanna; einnig gleraugu, spangirnar af
horni; efalítið hvort tveggja eftir Gísla sjálfan, því hann smíðaði
úr tré og járni meðan hann bjó á Lágmúla, seldi jafnvel búshluti
eftir sig víða þar um slóðir. Og á syllu, undan ryki og óhroða,
dró maðurinn fram kverdruslu. Hann fletti blöðunum og sá að
þarna var komin vísnasyrpa, nefnilega hvorki meira né minna
en kveðskapur Gísla Gíslasonar, eiginhandarrit. Hann var ekki
seinn á sér að bæta pésanum í gripasafn sitt. Fljótlega þar á eftir,
eins og áður segir, var jafnað yfir Hafliðabæ hinn gamla, síðasta
torfhúsið á Eyrinni við Sauðárkrók.
120