Skagfirðingabók - 01.01.1985, Síða 164

SKAGFIRÐINGABÓK
minna um athafnir og atvik. Sjálfur víkur hann að því í bókinni
um Símon Dalaskáld, að miklar breytingar hafi orðið á búskap-
arháttum dalamanna nokkru eftir aldamótin, þegar fáfærur
hættu og treyst var meira á afurðir eins og ull og kjöt en
mjólkina, sem hafði þurft mikla umhirðu. Við þær aðstæður
dofnaði yfir kostum góðra beitijarða og fyrirséð var, að nýir
tímar fóru í hönd. Þetta kom þeim illa, sem aldir voru upp við
fjárgæzlu ýmiskonar og voru orðnir þrautvanir smalamenn. Nú
var aðeins um að ræða fjárrekstur á heiðar á vorin og göngur á
haustin. Þessari breytingu á búskaparháttum lýsir Þorsteinn
líklega hvergi betur en í gamanljóði, sem hann gerði um Brúna-
staðafólk á tíð hins nýja siðar. Þar var þá Jóhannes Kristjáns-
son, hreppstjóri, tekinn við búi af fósturföður sínum Jóhanni
Pétri dannebrogsmanni og „sparisjóði“ þeirra framsveitunga,
en Jóhann Pétur var talinn einn efnaðasti maður sýslunnar og
þótt víðar væri leitað. Ingigerður, systir Þorsteins, giftist Jó-
hannesi. En þótt alltaf væri mjög kært með þeim systkinum og
Ingigerður væri einn helzti aðdáandi ljóða hans, fannst honum á
tíma, að hún væri að fjarlægjast hann eftir að hún settist í
„auðinn“ á Brúnastöðum. Virðist snemma hafa borið á því hjá
föður mínum, að hann liti á auðmenn sem andstæðinga sína,
þótt hann gæti vel deilt geði við þá. Ein vísa er til, sem sýnir
hvern sess faðir minn taldi, að Ingigerður hefði í lífinu og má
nokkuð makalaust heita, að hann skyldi láta einu gilda, þótt
Ingigerður yrði fyrir andúð hans á „auðnum.“ Vísan er svona:
Aður þótti engum vert
auðlegð hrósa þinni.
Nú ertu rík og getur gert
gys að fátækt minni.
En Þorsteinn orti einnig sínar heimilisvísur um fólkið á
Brúnastöðum, enda átti hann engu þar að mæta nema góðu,
eins og annars staðar þar sem hann var. Eitt haustið var
Jóhannes nýkominn úr göngum, en Elín Helgadóttir frá Merki-
162