Skagfirðingabók - 01.01.1985, Síða 190

SKAGFIRÐINGABÓK
hans, gat hann ekki á sér setið að fara á flot. Líkt hafði Bjarna
föður hans verið farið, og því flutti hann frá Hraunum í
Fljótum að Reynistað, þó dvöl hans þar yrði ekki löng.
Þó að afi minn léti sjálfur af sjómennsku, átti hann þó áfram
báta og var þeim haldið út frá Reykjum ytra vor- og haustver-
tíðir. A vorin voru þeir einnig við fisk- og fuglaveiðar við
Drangey. Þeir móðurbræður mínir, Pétur og Bjarni, lærðu strax
á barnsaldri sjómennsku og urðu mjög ungir formenn bæði við
Skagafjörð og á Suðurnesjum á vetrarvertíðum. Þóttu þeir
afburðasjósóknarar og aflasælir.
Sjómönnum hefir sennilega alla tíð verið það öðrum fremur
ljóst hvers virði er að kunna sund, en fyrir 100 árum var ekki
svo auðvelt að fá tilsögn í þeirri íþrótt. Því var það, að Pétur
móðurbróðir minn, tæplega tvítugur, líklega rétt fyrir 1860, tók
sig upp að vorlagi og lagði af stað vestur á Vatnsnes, en þar
hafði hann frétt að væri blindur öldungur einn, Gestur að nafni,
sem kenndi sund og væri hann vanalega kallaður Gestur blindi
eða Sund-Gestur.1 Þessi ferð frænda míns varð þó skemmri en
áformað var, því á vesturleið veiktist hann á Reykjum á
Reykjabraut af umferðarveiki, sem á þessum árum var kölluð
landfarsótt, en hefir sennilega verið inflúenza. Hann varð það
mikið og lengi veikur, að ekki var um annað að gera en snúa
heimleiðis, þegar hann varð ferðafær að nýju.
Haustið næsta á eftir, skömmu fyrir göngur, var það einn
góðveðursdag, að móðir mín var sem oftar að leika sér úti. Riðu
þá tveir menn í hlaðið og teymdi annar þeirra, sem var annar
hvor nafnanna Sigurður á Botnastöðum, faðir Benedikts á
Fjalli, eða Sigurður á Vatnsskarði, faðir Sigurlaugar konu hans,
— þetta er mér dálítið óljóst — undir gömlum gráhærðum
manni. Var þarna kominn Gestur blindi alla leið vestan af
Vatnsnesi. Hafði hann fengið fylgdir sveit úr sveit. Borizt hafði
1 1 manntalinu 1860 er Gestur blindi Bjarnason hjá dóttur sinni og
tengdasyni að Krossanesi á Vatnsnesi, 69 ára gamall.
188