Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 6

lægt, öfugt við páfavaldið, sem lengst af var fjarlægt og óáþreifanlegt.
Nægir að nefna „sölibatið“: sú þversögn að síðasti kaþólski bisk-
upinn á Islandi var hálshöggvinn ásamt með tveim sonum sínum!
Þannig má segja að það hafi í senn verið nálægð og fjarlægð kirkj-
unnar sem réðu því að íslendingar hófu að semja eigin bækur og
þýða bækur annarra. Sjálf sögnin að þýða er sláandi dæmi um af-
rakstur þessa „uppátækis“: merkingartengslin þýða/þjóð eru auðvit-
að dagljós, þýða merkir að gera þjóðinni aðgengilegan texta sem upp-
haflega var saminn á framandi tungu. Þessi tengsl eru skemmtileg og
Islendingum líkt að taka ekki upp stirðkvæð orð frá öðrum: transla-
tere, translate, traduire, oversætte, iibersetzen. Það var hreinn óþarfi.
Það nægði að gefa gömlu og góðu norrænu orði nýja íslenska merk-
ingu. Eftir að íslensk ritöld hófst höfðu íslendingar fátt að sækja til
Rómar.
Jón á Bægisá sækir hins vegar þessu sinni lungann af innihaldi
sínu til Kanada. Þýtt efni í þessu hefti er allt eftir kanadíska höfunda
af íslenskum ættum. Þótt víða megi greina íslenskan uppruna
höfundanna - Kristjana Gunnars er reyndar íslenskur ríkisborgari en
hún býr í Kanada og skrifar á ensku — eru þeir ekki Vestur-
íslendingar í hefðbundnum skilningi þess orðs. Þeir eru Kandamenn
og sækja efnivið sinn í kanadískt umhverfi og veruleika.
Smásögurnar eru teknar úr bókinni Unexpected Fictions, New
Icelandic Canadian Writing, sem kom út 1989. Upphaflega stóð til að
allar sögurnar í bókinni birtust í þessu hefti en þar sem það var orðið
nokkuð þykkt var ákveðið að láta tvær þeirra bíða betri tíma.
Útgáfa þessa þriðja tölublaðs hefur dregist á langinn af ýmsum
ástæðum, en í fýrstu stóð til að heftið kæmi út á seinni hluta síðasta
árs. Þar af leiðandi munu bóka- og blaðasafnarar framtíðarinnar leita
án árangurs að Jóni á Bægisá frá árinu 1996.
4
jfov á Jðœyáá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1»1997