Jón á Bægisá - 01.04.1997, Qupperneq 62

Martha Brooks
tólf öskubakka, brjóta saman þvottinn, þurrka af og skrúbba kæli-
skápinn þarsem úldið kjöt og mjólkurslettur hafa runnið saman und-
ir grænmetisbyrðu (með hálfu ryðrauðu salathöfði og skemmdu
epli), storknað og byrjað að fylla allt eldhús Níkíar ódauni. Kristel
hélt inní vögguvísulandið við undirleik ryksugunnar. Skyndileg sím-
hringing skýtur henni skelk í bringu. Hún fer að gráta og ég tek hana
uppúr vöggunni áðuren ég lyfti heyrnartólinu. Randý er á hinum
enda línunnar og spyr hversvegna ég hafi verið svona lengi að svara.
Ég er að upphugsa skýringu á því að Níkí skyldi ekki svara í símann.
Mér verður ljóst, þegar hann heldur áfram, að sjálfur er hann í miðri
lygaþvælu. Ég leyfi honum að ljúka sér af og hugsa allan tímann, að
hann hljóti að vera að meyrna, úrþví hann hlífir tilfinningum Níkíar
með lygasögu um, hversvegna hann komi ekki heim fýrren mjög
seint. Kannski er hann alltíeinu búinn að koma sér upp samvisku.
Kannski er hann með ráðagerðir um að ræna banka. Hver veit?
Kannski er hann jafnvel með ráðagerðir um að stinga af með þessari
glyðrulegu gengilbeinu sinni. Kannski það sé Ástin Sanna. Ég yrði
fyrst í röðinni með brúðargjöf. Það er margt verra sem gæti komið
fyrir Níkí en þurfa um sinn að lifa á opinberu framfæri. Verst væri að
þurfa að búa með Randý það sem eftir væri ævinnar. Hún er enginn
kjáni. Hún gæti bætt menntun sína.
Umþaðbil tíu mínútum eftirað Randý leggur á, kemur Níkí heim.
Hún kemur inn einsog hún fór - fokreið. Hún hlammar sér niður við
eldhúsborðið. Kveikir sér í sígarettu. Hún situr þarna í jakkanum
sem hún hefur ekki haft fyrir að fara úr. Og ekki heldur úr stígvélun-
um. Á hreinum gólfdúknum er hlánandi snjór og sandur. Hún fleyg-
ir svörtum, bylgjóttum eldspýtuendanum í átt að öskubakkanum á
miðju borði og missir marks. Hlunkast lengra niðrí stólinn. Lítur
með vanþóknun á sígarettuna og tottar hana einsog fjórtán ára gam-
all níkótínfíkill.
Punktur og basta. Nú er það raunverulega punktur og basta. Ég læt
það dynja á henni, einsog sagt er, úr báðum byssuhlaupum. Ég segi
henni að ná tökum á lífi sínu. Ég geti ekki endalaust verið til staðar
með tíu dali og ókeypis barnagæslu bara afþví ég kenni í brjósti um
hana - sem valdi mér meiri ógleði en ég fái lýst, afþví hún hafi eitt-
sinn verið manneskja sem ég leit upp til og jafnvel öfundaði.
Níkí hlustar á þetta alltsaman og reykir hamslaust. Hún hefur
skipt um stellingu og situr nú einsog karlmaður með annan ökklann
á hnénu. Fóturinn á henni dinglar æðislega upp og niður. Hún er að
því komin að springa.
Ég held mínu striki og spyr hverskonar fordæmi hún telji sig vera
að gefa Kristel með því að láta einhvern gaur, sem sé ekki einusinni
jafngildur klósettinu sem hún pissi í, vaða yfir sig á skítugum skón-
um. Ég spyr hana hvenær hún ætli að vakna og gera sér grein fyrir,
60
á - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1*1997