Jón á Bægisá - 01.04.1997, Side 76

Betty Jane Wylie
Minningar um súkkulaðisósu
Næst á eftir þrívíddarmyndunum á háaloftinu, fannst Catherine
skemmtilegast að skoða málverkin hans Jóhanns frænda. Hún hafði
fundið þau einn fyrsta rigningardaginn sem hún lék sér þar uppi,
þegar hún var um það bil átta ára. Henni leiddist í hlýju eldhúsinu
hjá ömmu, þar sem hún var í heimsókn með móður sinni og hún hafði
misst áhugann þegar hún var búin með tvær sneiðar af vínartertu.
Óskiljanlegar raddir íslensku ættingjanna fjarlægðust þegar hún
klifraði stigann upp á þriðju hæð.
Gráleit vætukennd birta seytlaði inn á háaloftið um lítinn bak-
glugga meðan regnið streymdi daglangt niður litlar rúðurnar.
Catherine dró stól fram á mitt gólfið og klifraði upp á hann til að
kveikja á ljósaperunni. Hún kom auga á myndsjána þaðan sem hún
stóð, þ.e. hún sá myndirnar. Henni þótti gaman að skoða myndir. Um
stund var hún ánægð. En myndir af hrjóstrugu landslagi á íslandi
voru fljótar að missa ljómann, þótt í þrívídd væru, torkennilegar,
stirðnaðar og brúnleitar, svo hún fór að leita að einhverju öðru, en
varlega eins og henni hafði verið sagt.
Hún dró kassa með málverkum og skissum fram úr einu horninu:
hverja pappírsörkina af annarri með blómum, ávöxtum, trjám,
höndum, hnefum, fótum og fólki. Catherine fannst að ef hún skoðaði
nógu vel kynni hún að finna smáatriði úr skissu í stærri mynd.
Hendur á blaði, slakar, með útglennta fingur, lófa upp, spenntar
greipar, kreppta hnefa, gætu í stærri mynd verið orðnar að einum
hnefa sem biði örlögunum birginn, eða á annarri mynd að tveim
höndum sem héldu ástúðlega á peru. Þarna voru litaprufur og
mynsturteikningar, kyrralífsmyndir - peran aftur með vínberjum og
osti, sem leit út fyrir að vera gamall. (Osturinn hlýtur að vera vond-
ur, hugsaði Catherine, og dró ekki í efa færni listamannsins.) Þarna
voru landslagsmyndir ekki ólíkar hrjóstrugu landslaginu á íslandi
sem Catherine hafði verið að skoða, þótt þessar væru frá Gimli að
vetrarlagi.
Best voru málverkin af fólki, allsberu fólki, sem Catherine starði á
og fann til unaðartilfinningar í maganum, sumpart ótta og sumpart
einhvers annars, sem hún vissi ekki hvað var. Nöktu karlarnir sneru
alltaf baki við áhorfandanum, baki eða hlið. Catherine varð einskis
vísari af þeim. En nöktu konurnar veittu meiri fullnægju - sneru að
henni og teygðu úr sér, þrýstnar og ávalar. Lærin voru eins og hæg-
indi, og það voru dökkir skuggar í miklu hárinu sem var eins og of-
vaxið kjarr yfir lýsandi holdinu fyrir neðan. Brjóstin voru ávalir
hnettir, gróskumikil og þung, með dökkum hringjum sem drógu at-
74
d Æapdá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1*1997