Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 77

Minningar urn súkkulaðisósu
hyglina að geirvörtunum og minntu á nautsaugu á þessum þungu,
þrýstnu miðpunktum.
Skyldi það hafa verið í þetta sinn, hugsar Kate fullorðin, minnug
þess hvernig hún, þessi yngri Catherine, þetta forvitna barn breytt-
ist, að ég ákvað að mig langaði að hafa stór brjóst? Hún tekur hrygg
um brjóstin, sem eru eins og óþroskaðar perur á sterklegum brjóst-
kassanum. Hún minnir sjálfa sig á að Tom hafði verið hrifinn af
brjóstum hennar, en það eru ósjálfráð varnarviðbrögð hennar sem
hughreysta hana ekki neitt. Henni finnst líkami sinn ekki hafa neinn
tilgang nú þegar hendur hans eru ekki lengur til.
Nú situr hún svona klukkustundum saman, fetar sig um endur-
minningarnar, virðir fyrir sér fortíð sína.
Catherine spurði ekki hver ætti myndirnar, ósjálfrátt meðvituð um
að þær yrðu teknar af henni ef hún gerði það. Lengi velti hún því
aldrei fyrir sér. Enginn virtist eiga það sem var á háaloftinu.
Catherine leit á það sem birgðageymslu, safn hluta til að skoða,
leggja frá sér, eða taka fram á ný í góðu tómi. Þarna voru hljómplöt-
ur, næstum þumlungsþykkar; barnaföt, saumuð af ástúð með
bróderuðum gleyméreiblómum; kassar með efhum, sum höfðu verið
klippt í ferninga og byrjað á bútasaumsteppum, en þau lögð til hlið-
ar, sum í stærri bútum, fölnaðir afgangar af rauðu flaueli, fjólublátt
taft, bleikt organdí. Bestar voru þó nöktu konurnar. Þær þurfti að
skoða lengi í munúð og spenningi, og alltaf fylgdi þessi einkennilegi
sælufiðringur innra með Catherine.
Það hlýtur að hafa verið næsta ár sem Catherine tók eftir örsmáu
upphafsstöfunum í einu horni allra myndanna. Blómstrandi J var
bakgrunnur íyrir K málað með engu minni krúsidúllum: JK Nú, hver
var JK? Ein skissan hafði að geyma lausnina. Nafnið Jóhann skýrar
krotað skar loks úr því. JK var Jóhann Kristjánsson, Jóhann frændi
Catherine, lyfsalinn. Hann var ekki beint blómstrandi núna. Hann
handfjatlaði lyfseðla allan sólarhringinn, afgreiddi samviskusamlega
meðölin sem íbúar Gimli þörfnuðust, því hann var eini apótekarinn
í bænum.
Það gat ekki verið. Catherine gat ekki ímyndað sér að Jóhann
frændi hefði málað allar þessar myndir af nöktum, brjóstastórum
konum. Hann virtist æðrulausastur og órómantískastur af frændum
hennar þrem, sem allir voru þó fámálir. Hann sagði „halló“ mjög
ákveðið, eins og þar með væri samtalinu lokið og því var lokið. Hann
hafði ekkert meira að segja og Catherine datt aldrei neitt í hug til að
segja við hann.
Hann kunni einn hrekk. Stundum lagði hann olnbogann á öxl
hennar eftir að hafa sagt halló og hélt síðan áfram að styðja sig
þannig þangað til henni fannst hún vera að borast niður í jörðina.
Yfirleitt líkaði henni ekki þessi hrekkur. Hún kaus heldur að sjá
jjkv d 38œydd - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
75