Jón á Bægisá - 01.04.1997, Síða 85

Svefnleysi
Varlega opnaði hann dyrnar að lesstofunni, lokaði á eftir sér og
læddist yfir timburgólfið í borðstofunni. Hann opnaði hægt forstofu-
dyrnar og steig út á pallinn. Þar var Tómas, vinur hans úr þorpinu,
sem gekk til hans frá glugganum. Var hann meiddur? Nei, aðeins svo-
lítið álútur.
Tómas tók um öxlina á honum. „Við vissum að þú værir vakandi,“
hvíslaði gesturinn. „Þú ert alltaf vakandi. Við þurfum að deila dálitlu
með þér.“ Um leið og maðurinn sagði þetta hélt hann á lofti viskípela
sem komið var borð á. „Fáðu þér einn, gamli minn,“ hvíslaði Tómas
og rétti honum fleyginn.
Hann stóð á sloppnum á pallinum um hánótt andspænis manni
með fleyg og gat ekki varist hlátri. Hann leit um öxl til að fullvissa
sig um að útidyrnar væru lokaðar. Síðan tók hann við fleygnum.
„Þú ert svo sannfærandi," sagði hann og tók vænan slurk úr pel-
anum. „Hefur þér nokkurn tíma dottið í hug að fara út í pólitík?“
„Komdu með okkur,“ hvíslaði Tómas ákveðinn. „Við erum þrír
hinir tveir eru þarna fyrir handan á milli trjánna. Það eru ég, Jónas
og Karl. Við ætlum að heimsækja Edward á næsta bæ og fara svo til
Reynis.“
Hann lagði fingurna á varir Tómasar og sussaði á hann. „Við skul-
um sjá til,“ hvíslaði hann. „Bíddu hérna og hreyfðu þig ekki.“
Að svo búnu opnaði hann dyrnar og læddist aftur inn í lesstofuna.
Þar fann hann víðar buxur sem hann fór í utan yfir náttfötin og brá
axlaböndunum yfir herðarnar. Síðan tók hann jakkann af snaganum,
fór í hann og setti upp hattinn, sem hann gekk alltaf með. Berfættur
laumaðist hann út aftur og lokaði hljóðlega á eftir sér. Við útidyrnar
brá hann slitnum skóm á kalda fæturna og eftir nokkrar mínútur var
hann aftur kominn út á pallinn.
Tómas gekk á undan honum niður stíginn og inn á milli trjánna
sem voru á landamerkjum jarðarinnar. Þar voru hinir tveir og höll-
uðu sér upp að trjástofni.
„Þarna eruð þið, unglingarnir," sagði hann í kveðjuskyni. Þeir
svöruðu með hlátri og réttu honum fleyg.
„Það kom áfengissending með skipinu,“ sagði Jónas. „Við gátum
ekki geymt hana, það var útilokað. Við biðum lengi eftir þessari
pöntun.“
„Komum okkur burt héðan,“ sagði hann óþolinmóður og stuggaði
við vinum sínum. Þeir gengu í einfaldri röð út á veginn og þegar þeir
voru komnir dágóðan spöl frá bænum tóku þeir lagið.
Þeim tókst ekki að vekja Edward. Sumpart var það vegna þess að
ekki var hægt að komast að svefnherbergi hans utan frá. Þeir sáu að
ekki tækist að fá hann með, nema með því að fara inn og draga hann
fram úr rúminu. Þegar þeir höfðu gefist upp fóru þeir með háreysti
til næsta bæjar þar sem Reynir átti heima. Þar var ljós og af því að
fást, á .ífiayríá - HVAT? TALA THU ISLENZKU?
83