Jón á Bægisá - 01.10.2009, Page 109

Yfir flugu hrafnar Óðins
Hein vildi meina að náttúrunni væri vitaskuld nákvæmlega sama um okkur
mennina og að náttúrvernd snerist ekki um að vernda náttúruna fyrir okk-
ur, heldur okkur fyrir henni. Þessi skilningur skýrir kannski að einhverju
leyti ljóðið „Nóvemberdaga“ þar sem skáldið skoðar hana frá hinu smæsta
til hins stærsta með okkur blessaða mennina að velta máttleysislega vöng-
um yfir því hvernig allt fari á endanum.
NÓVEMBERDAGAR
Plógfarasorti
sem sækir spegilgljáann
til Sahara og norðurhafa
frá Vatnajökli til að rita niður hring
í birkiviðinn rekinn
hraun aska
úr hvaða vindhorni hvað
situr fyrir okkur hér að lokum
Fimmta ljóðið er úr nýjustu ljóðabók Heins, Nachtkreis (2008), og hefur
ekki birst áður í íslenskri þýðingu. Þetta ljóð byggir á athugun hans goð-
sögnum úr Eddu og varpar hann því inn skáldskap allra ljóðskálda; ljóðið
er nokkurs konar yfirlýsing, persónuleg og almenn, um samband skáldsins
við veruleikann og goðsagnirnar sem við höfum fengið að arfi. Um leið er
það, eins og oft áður, algjörlega jarðbundin og einföld náttúrumynd. Þetta
er eitt af bestu ljóðum Heins að mínum dómi enda prýðir það kápuna á
bókinni sem nokkurs konar leiðarstef.
YFIR FLUGU HRAFNAR ÓÐINS
í kjarri skugga sem skerast
sumarlangt skammdegi yfir flugu
hrafnar Óðins
A leiðinni hvert
með ljóðgrýtið í ringulspuna
kónguló eða fórnardýr kóngulóar ég
í vef skugganna
það sem á vegi mínum varð
starir á mig dreymandi
á . fiSœy/'já — af og frá, ég kann ekki nokkurt erlent tungumál 107